الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 دُرّی است ثمین که آن به سفتن ناید سرّی است نهان که آن به گفتن ناید

2 جان ده که مگر ازو بیابی بویی کاین کار به خوردن و به خفتن ناید

1 در دیدهٔ دیده ام تویی بینایی در لفظ و عبارتم تویی مبنایی

2 در هر قدمم راه تو می بنمایی ای من تو شده تو من چه می فرمایی

1 زنهار به گفت و گوی [منشین به] او باش غافل منشین و گم مکن عمر به لاش

2 خواهی که شود بر تو همه سرّی فاش با خود می باش و با خود البتّه مباش

1 پرسیدم از آن کسی که برهان داند آن کیست که او حقیقت جان داند

2 خوش خوش به جواب گفت کای صفرایی آن منطق طیر است سلیمان داند

1 یا رب مگذارم اینچنین بی حاصل نه دین به سلامت و نه دنیا حاصل

2 بنمای رهی کزو میسّر گردد بی منّت دعوی همه معنی حاصل

1 تا برد به غارت غمت از من دل و دین با هیچ کسم نه مهر مانده است نه کین

2 دنیا و دلی داشتم و جان و تنی هر چار تو داری زکه ترسم پس ازین

1 این راز درونی مشمر کاری خُرد کاینجای نه صاف می گذارند نه دُرد

2 دنیا داری و عاقبت خواهی بُرد این به باشد چو عاقبت خواهی مُرد

1 از عشق تو هر لحظه فغان در بندم بیم است که شوری به جهان در بندم

2 یا رب تو مرا به لطف توفیقی ده تا باز کنم چشم و زبان در بندم

1 بنیاد دل ما غم تو ویران کرد ما را هوس عشق تو سرگردان کرد

2 زآنجا که تویی مگر که لطفی بکنی پیداست کز اینجا که منم چه توان کرد

1 توفیق کسی را که موافق باشد حالش همه با عشق مطابق باشد

2 یا رب تو مرا اگر نیم لایق عشق در کار کسی کن تو که عاشق باشد