الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا خاک تو کحل دیدهٔ ما گردد در دیدهٔ ما سرّ تو پیدا گردد

2 یا رب تو به فضل خویش جایی برسان زان پیش که این دو رشته یکتا گردد

1 بر من در رحمت که گشاید جز تو شادیّ دل من که فزاید جز تو

2 از گرد ره تو سرمه ای ساخته ام زان در چشمم کسی نیاید جز تو

1 در دیدهٔ دیده ام تویی بینایی در لفظ و عبارتم تویی مبنایی

2 در هر قدمم راه تو می بنمایی ای من تو شده تو من چه می فرمایی

1 من خواجهٔ عالمم تو معبود منی مقصود جهانم و تو مقصود منی

2 هر جا که دلی است شاهدی می طلبد من شاهد حضرتم تو مشهود منی

1 یا رب تو حلاوتی به جانم برسان وز هجر زمانه با وصالم برسان

2 جز تو همه ناقصند در عین وجود ای کامل مطلق به کمالم برسان

1 ای لطف تو زهر نیستی را تریاک وای قهر تو از نیستی ما بی باک

2 از خاک ترابی که کنی آب حیات پس آب حیات را مریزان در خاک

1 یا دم بی غم مرا تو بی غم گردان مقصود من خسته میسّر گردان

2 بنمای مرا روی، مکن، این خوش نیست تو با من و من بی تو چنین سرگردان

1 ای در عالم عیان تر از هر چه عیان در بی چونی نهان تر از هر چه نهان

2 نزدیک تری به بندگان از ره جان ای دورتر از هر چه بود عقل گمان

1 بردارد اگر بر درش افکنده شویم آزاد کند زصدق اگر بنده شویم

2 ای آنکه زمرده زنده بیرون آری ما را نفسی ده که بدان زنده شویم

1 زین گونه که حال ماست ای بار خدای گر دست نگیری تو در آییم از پای

2 [یا] صبر کرامت کن و تسلیم و رضا یا صدمت قهر خویش ما را منمای