الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 از خلق نه کاهد نه فزاید کاری الّا به خدای برنیاید کاری

2 ای آنک گشانیدهٔ هر کار تویی تا تو نگشایی نگشاید کاری

1 هر چند که عقل داری و دیده و هوش ایمن مشو و به دیگران پرده بپوش

2 کانجا که قضا بر تو کمین بگشاید نه دیده به کار آیدت آنجا و نه گوش

1 گه خسته دل و سوخته خرمن باشم گه بسته دم و گشاده دامن باشم

2 یا رب همگان را تو به مقصود رسان باشد که در آن میان یکی من باشم

1 من خواجهٔ عالمم تو معبود منی مقصود جهانم و تو مقصود منی

2 هر جا که دلی است شاهدی می طلبد من شاهد حضرتم تو مشهود منی

1 با ضربت قهر تو نعیم است عذاب با شربت لطف تر سراب است شراب

2 در قدرت ما نیست رسیدن به صواب یا رب همه را به لطف عامت دریاب

1 در عشق زهمنشین بد می ترسم یعنی که ز مرد بی خرد می ترسم

2 با تنهایی چنان خوشستم که اگر در آینه بنگرم زخود می ترسم

1 او را زدرون خانه دردی باید کز قصّه شنیدن این گهر نگشاید

2 در خانه اگر تو را بود چشمهٔ آب به از رودی که از آن زجایی آید

1 از قرب بعید شوق باید بودن پیوسته ملازم تو شاید بودن

2 لکن به خلاف آنچ رفته است قلم از دست من و تو برنیاید بودن

1 حکمی که ازو چاره نباشد پرهیز فرموده و امر کرده از وی بگریز

2 وانگه به میان امر و نهیش عاجز درمانده جهانیان که کژدار و مریز

1 چندانک نگاه می کنم از چپ و راست می ترسم از آن دمی که آن دم نه سزاست

2 قول من و فعل من همه عین خطاست یا رب تو بده که من نمی دانم خواست