الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 بنیاد دل ما غم تو ویران کرد ما را هوس عشق تو سرگردان کرد

2 زآنجا که تویی مگر که لطفی بکنی پیداست کز اینجا که منم چه توان کرد

1 از لطف تو هیچ بنده نومید نشد مقبول تو جز مقبل جاوید نشد

2 لطفت به کدام ذرّه پیوست دمی کان ذرّه به از هزار خورشید نشد

1 فرمان فرمان اگر فرستی شاید درمان درمان ما از آن افزاید

2 عصیان عصیان گرچه زما می آید احسان احسان زحضرتت می آید

1 ای خالق هر توانگر و هر درویش می سازی کار هر یک از اندک و بیش

2 از لطف و کرم ساخته کن کار جهان کز صنع تو یک ذرّه نگردد کم و بیش

1 در آتش عشق رنگ دل بزاید جز در غم عاشقی طرب نفزاید

2 در عشق دل و دلبر ثابت باید یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

1 چون من به تو دادم دل و دین بس باشد نفرین توم از آفرین بس باشد

2 من می گویم جمله تویی من هیچم تسبیح بزرگ من همین بس باشد

1 من لوح دل از جمله امانی شستم جان را زنشاط و کامرانی شستم

2 تا آتش سودای تو در جان من است من دست از آب زندگانی شستم

1 مقصود میان من و تو پنهان است دل را سببی هست که سرگردان است

2 زینجا که منم حدیث بس دشوار است زآنجا که قبول تست بس آسان است

1 ای جان مرا امید جاوید به تو روشن دل من چو روی خورشید به تو

2 فارغ کنم از امید و بیم دگران چون بیم دلم زتست و اومید به تو

1 ای از تو خرابی سبب آبادی وای در غم تو هزار جان را شادی

2 در بندگیت از دو جهان آزادم هرگز دیدی بنده بدین آزادی