الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 از عقل بلند اگر نیم پستم گیر هشیار زمانه گر نیم مستم گیر

2 با هر که زتو گریختم سود نداشت از تو به تو در گریختم دستم گیر

1 از خاک ره خود آبم ارزانی دار یا رؤیت خود به خوابم ارزانی دار

2 چون هستی تست کنج دلهای خراب یا رب تو دل خرابم ارزانی دار

1 از تست فتاده در خلایق شر و شور در پیش تو درویش و توانگر همه عور

2 ای با همه در حدیث و گوش همه کر وای با همه در حُضور و چشم همه کور

1 ای از همه بی نیاز و ای بنده نواز و از تست که کار من نمی گیرد ساز

2 صد مشغله در راه من انداخته ای آنگه گویی تمام با من پرداز

1 نه چارهٔ آنک با تو گردم همراز نه زَهرهٔ آنک از تو برآرم آواز

2 کارم زتو البته نمی گیرد ساز کار من بیچاره حدیثی است دراز

1 ای آنک تو را به هیچ کس نیست نیاز کوتاه کن این قصّه که شد کار دراز

2 ما درخور عجز خویشتن می نالیم تو درخور لطف خویشتن چاره بساز

1 ای از دو جهان به حسن و زیبایی فاش ای از همه پنهان و به پیدایی فاش

2 بر حالت ما مگیر زان روی که ما سودازدگانیم به شیدایی فاش

1 یا رب مگذارم اینچنین بی حاصل نه دین به سلامت و نه دنیا حاصل

2 بنمای رهی کزو میسّر گردد بی منّت دعوی همه معنی حاصل

1 گر غمگینم چو از توَم دلشادم واَر دلشادم چو با توَم آزادم

2 تن با تو به شادی و به غم در دادم یعنی که کریم الطرفین افتادم

1 از درد سر خویش ندانم چونم وز دایرهٔ وجود خود بیرونم

2 یا رب تو مرا از سر و گردن برهان کز خود به سری زگردنی افزونم