الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 من خود به چه دل زنم دم سودایش یا من چه سگم که دیده سازم جایش

2 گر دست رسد جملهٔ معصومان را در دیده کشند جمله خاک پایش

1 جز در غم تو شادی من نفزاید جز در طلبت جان و دلم ناساید

2 خاک در تو چو سرمه در چشم کشم ملک دو جهان به چشمم اندر ناید

1 ای نسخهٔ نامهٔ الهی که تویی وای آینهٔ کمال شاهی که تویی

2 بیرون زتو نیست هر چه در عالم هست از خود بطلب هر آنچ خواهی که تویی

1 ای گوهر فضل و علم و دریای علوم از رای تو شد دُرج دو گوهر منظوم

2 در هفت فلک ندید و در هشت بهشت نُه چرخ چو تو پیشرو ده معصوم

1 ای آنکه چو تو شهی زمانه بنزاد از جملهٔ کفر گشته جانت آزاد

2 مر مردن تو گرچه خرابیّ تن است شمشیر گزید و کرد آن را آباد

1 ای ماه زحسن خلق تو یافته بهر پر مشک زباد خُلق تو جملهٔ دهر

2 در هر دو جهان کجا توان بود این قهر کان آب حیات را بکشتند به زهر

1 او را خواهی از زن و فرزند ببُر مردانه درآی و خویش و پیوند ببُر

2 هر چیز که هست بند راه است تو را با بند چگونه ره روی بند ببُر

1 عشّاق به فضل آشنایان تواند سرگردانان شکسته پایان تواند

2 جز از تو گدایی نکنم من زیرا سلطان جهان جمله گدایان تواند

1 رزّاق یکی است هر که جز او مرزوق ایمان این است و آن دگر کفر و فسوق

2 انصاف بده کژ بنشین راست بگو رزق از خالق، تکیه چرا بر مخلوق؟

1 اقسمت بمن رجوت ان یدنیکم انّی معکم بکلّ ما یعنیکم

2 ان کان رضاکم فنایی فیکم ارضی بجمیع حالةٍ ترضیکم