در راه طلب عُجب از اوحدالدین کرمانی رباعی 169
1. در راه طلب عُجب خطایی است بزرگ
تسلیم و رضا مهر گیایی است بزرگ
...
تا هست نشان گفت از اوحدالدین کرمانی رباعی 170
1. تا هست نشان گفت و گویی با تو
تسلیم نباشد سر مویی با تو
...
تسلیم و رضا به از اوحدالدین کرمانی رباعی 171
1. تسلیم و رضا به زشت کیشان ندهند
و اسرار خدا به دل پریشان ندهند
...
با دادهٔ حق اگر از اوحدالدین کرمانی رباعی 172
1. با دادهٔ حق اگر تو راضی باشی
از همچو خودی کی متقاضی باشی
...
آن کس که به بندگی از اوحدالدین کرمانی رباعی 173
1. آن کس که به بندگی قرارش باشد
با چون و چرای او چه کارش باشد
...
در نقطهٔ خویشتن از اوحدالدین کرمانی رباعی 174
1. در نقطهٔ خویشتن مرا مشکلهاست
همچون سر و پای دایره ناپیداست
...
روحی که منزّه از اوحدالدین کرمانی رباعی 175
1. روحی که منزّه است از عالم خاک
مهمان تو آمده است از عالم پاک
...
زان پیش که ما طفیل از اوحدالدین کرمانی رباعی 176
1. زان پیش که ما طفیل آدم بودیم
در خلوت خاص با تو همدم بودیم
...
پرسیدم از آن کسی از اوحدالدین کرمانی رباعی 177
1. پرسیدم از آن کسی که برهان داند
آن کیست که او حقیقت جان داند
...
در دایرهٔ وجود از اوحدالدین کرمانی رباعی 178
1. در دایرهٔ وجود بی سهو و سقط
دلها زتو دور نیست چو نقطه زخط
...
در خود نگر ار نئی از اوحدالدین کرمانی رباعی 179
1. در خود نگر ار نئی تو واقف زجهان
و اندر تن خود بین همه پیدا و نهان
...
آن دم که بهم زدیم از اوحدالدین کرمانی رباعی 180
1. آن دم که بهم زدیم تنها من و تو
با خلق نکرده ایم پیدا من و تو
...