الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 یا رب به خودم هیچ نفس وامگذار بر من در طبع بوالهوس وامگذار

2 هر چند که بر درت کم از هیچ کسم از خویشتنم به هیچ کس وامگذار

1 در خود نگر ار نئی تو واقف زجهان و اندر تن خود بین همه پیدا و نهان

2 گر زانک نمی رسد یقینت به گمان پس خواندن علمها چه سود و چه زیان

1 یا رب تو به فضل خویش موزونم کن وز دست فضول خویش بیرونم کن

2 لطف تو به هیچ بخششی کم نشود چون بیم کمیت نیست افزونم کن

1 ای گوهر فضل و علم و دریای علوم از رای تو شد دُرج دو گوهر منظوم

2 در هفت فلک ندید و در هشت بهشت نُه چرخ چو تو پیشرو ده معصوم

1 تا ظن نبری کز آن جهان می ترسم وز مردن وز کندن جان می ترسم

2 چون مرگ حقیقت است چرا ترسم ازو من نیک نزیستم از آن می ترسم

1 دستی نه که از دل گرهی برگیرد پایی نه که بار گنهی برگیرد

2 ترسم که زبی دلی سرانجام دلم از سینه برون رود رهی برگیرد

1 در دایرهٔ وجود بی سهو و سقط دلها زتو دور نیست چو نقطه زخط

2 بر مرکز عهد اول از خطّ ازل جانها همه دایره است و عشق تو نقط

1 یا رب همه عمرم پی دین تو دوان مگذار که باشم اینچنین سرگردان

2 یا در دل من زعشق یک قطره چکان یا در جانم زشرع حرفی بنشان

1 یا رب مددی زلطف تعیینم کن تحصیل رضای خویش آیینم کن

2 داعی اجل چون طلب روح کند توحید به وقت نزع تلقینم کن

1 چون کار به جهد و جدّ تو برناید دلتنگ مشو که آنچنان می باید

2 چون نور فراز شد جهان بگشاید کز دامن صبح روز روشن زاید