الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تقدیر چو سابق است تعلیم چه سود جز بندگی و رضا و تسلیم چه سود

2 پیوسته زبیم عاقبت می سوزی این کار چو بودنی است پس بیم چه سود

1 خواهی که خدا هرچ نکو با تو کند ارواح ملایک همه رو با تو کند

2 یا هرچ رضای او در آن است بکن یا راضی شو به هرچ او با تو کند

1 جز حق حَکَمی که حکم را شاید نیست شخصی که زحکم او برون آید نیست

2 هر چیز که هست آنچنان می باید وآن چیز که آنچنان نمی باید نیست

1 راضی چو نئی بدانچ او با تو کند آن کن که خوش آیدت چو رو با تو کند

2 خود با تسلیم و [با] رضا کن تا دیو از تو برمد فرشته خو با تو کند

1 ایزد همه کار بد و نیکو داند او راز دل رومی و هندو داند

2 با چون و چرای او چرا افتادی چون حاکم اوست کار او او داند

1 آنجا که سعادت است چه تسبیح و چه چنگ آنجا که شقاوت است چه نام و چه ننگ

2 در راه قضا یکی است اسباب و درنگ تسلیم و رضا باید ورنه سر و سنگ

1 گر هست سعادتت چه شکّر چه شرنگ ور زانک شقاوت است چه صلح و چه جنگ

2 از هر چه ازو می رسدت از بدو نیک تسلیم و رضا باید، ورنه سر و سنگ

1 می کن ستمی و هر چه بادا بادا کم گیر دمی و هر چه بادا بادا

2 از سود و زیانِ آنچ نامش عمر است ماییم و دمی و هرچ بادا بادا

1 گر کِشتهٔ ما غم آورد غم دِرَویم گر بهرهٔ ما درد بود درد خوریم

2 در کار خدا مرا تصرّف نرسد امروز درآمدیم و فردا برویم

1 تو بر دل من حکم روانی می کن هر حکم روانی که توانی می کن

2 من دل به تو دادم آنِ من تا اینجاست آنِ تو تا دانی آنچ دانی می کن