روزت بستودم و از اوحدالدین کرمانی رباعی 181
1. روزت بستودم و نمی دانستم
شب با تو غنودم و نمی دانستم
آنها که همی دهند از اوحدالدین کرمانی رباعی 182
1. آنها که همی دهند نادیده نشان
در کوی تحیرّند و در بحر گمان
قومی به گمان فتاده از اوحدالدین کرمانی رباعی 183
1. قومی به گمان فتاده اندر ره دین
قومی دگر اوفتاده در راه یقین
در دیدهٔ ما نگر از اوحدالدین کرمانی رباعی 184
1. در دیدهٔ ما نگر جمال حق بین
کاین نور حقیقت است و انوار یقین
تا با خودم از هر از اوحدالدین کرمانی رباعی 185
1. تا با خودم از هر دو جهان بیرونم
چون بی خودم از هر دو جهان افزونم
شبهای دراز با از اوحدالدین کرمانی رباعی 186
1. شبهای دراز با غمت می سازم
پوشیده چنانک کس نداند رازم
ای دل تو درین واقعه از اوحدالدین کرمانی رباعی 187
1. ای دل تو درین واقعه دمسازی کن
وای جان به موافقت سراندازی کن
هر دل نبود قابل از اوحدالدین کرمانی رباعی 188
1. هر دل نبود قابل اسرار خدا
در هر گوشی نگنجد اسرار خدا
آن قوم که راه بین از اوحدالدین کرمانی رباعی 189
1. آن قوم که راه بین فتادند و شدند
کس را زیقین خبر ندادند و شدند
مردان چو حدیث از اوحدالدین کرمانی رباعی 190
1. مردان چو حدیث وصل جانان شنوند
ار زنده بمانند زنقصان شنوند
دُرّی است ثمین از اوحدالدین کرمانی رباعی 191
1. دُرّی است ثمین که آن به سفتن ناید
سرّی است نهان که آن به گفتن ناید
تا خواجه زنور از اوحدالدین کرمانی رباعی 192
1. تا خواجه زنور خویش منفک نشود
در عالم اهل دیده بی شک نشود