الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تو زنده نئی مگر به جان غم او شادی مطلب جز از نشان غم او

2 بر سر ننهی افسر اقبال ای دل تا سر ننهی بر آستان غم او

1 ماییم درِ هیچ صوابی نزده با تو نفسی به هیچ بابی نزده

2 ترسم که به خاک در شوم باد به دست بر آتش سودای تو آبی نزده

1 از خاک ره خود آبم ارزانی دار یا رؤیت خود به خوابم ارزانی دار

2 چون هستی تست کنج دلهای خراب یا رب تو دل خرابم ارزانی دار

1 ای از دو جهان به حسن و زیبایی فاش ای از همه پنهان و به پیدایی فاش

2 بر حالت ما مگیر زان روی که ما سودازدگانیم به شیدایی فاش

1 لطفی بکنی عنایت از سر گیری زین نقد دغل که می زنم زرگیری

2 در مملکتت هیچ نیاید خللی گر هیچ کسی را به کسی برگیری

1 روزت بستودم و نمی دانستم شب با تو غنودم و نمی دانستم

2 ظن برده بُدم به من که من من باشم من جمله تو بودم و نمی دانستم

1 یا رب زشراب عشق سرمستم کن یکباره به بند عشق پابستم کن

2 در هر چه نه عشق است تهی دستم کن در عشق خودت نیست کن و هستم کن

1 تقدیر چو سابق است تعلیم چه سود جز بندگی و رضا و تسلیم چه سود

2 پیوسته زبیم عاقبت می سوزی این کار چو بودنی است پس بیم چه سود

1 ای خدمت تو سعادت و پیروزی مولای تو بودن سبب بهروزی

2 از خدمت تو دست ندارم که زتو هم عمر فزون می شود و هم روزی

1 از لطف تو هیچ بنده نومید نشد مقبول تو جز مقبل جاوید نشد

2 لطفت به کدام ذرّه پیوست دمی کان ذرّه به از هزار خورشید نشد