روزت بستودم و نمی دانستم از اوحدالدین رباعی 181
1. روزت بستودم و نمی دانستم
شب با تو غنودم و نمی دانستم
آنها که همی دهند نادیده نشان از اوحدالدین رباعی 182
1. آنها که همی دهند نادیده نشان
در کوی تحیرّند و در بحر گمان
قومی به گمان فتاده اندر ره دین از اوحدالدین رباعی 183
1. قومی به گمان فتاده اندر ره دین
قومی دگر اوفتاده در راه یقین
در دیدهٔ ما نگر جمال حق بین از اوحدالدین رباعی 184
1. در دیدهٔ ما نگر جمال حق بین
کاین نور حقیقت است و انوار یقین
تا با خودم از هر دو جهان بیرونم از اوحدالدین رباعی 185
1. تا با خودم از هر دو جهان بیرونم
چون بی خودم از هر دو جهان افزونم
شبهای دراز با غمت می سازم از اوحدالدین رباعی 186
1. شبهای دراز با غمت می سازم
پوشیده چنانک کس نداند رازم
ای دل تو درین واقعه دمسازی کن از اوحدالدین رباعی 187
1. ای دل تو درین واقعه دمسازی کن
وای جان به موافقت سراندازی کن
هر دل نبود قابل اسرار خدا از اوحدالدین رباعی 188
1. هر دل نبود قابل اسرار خدا
در هر گوشی نگنجد اسرار خدا
آن قوم که راه بین فتادند و شدند از اوحدالدین رباعی 189
1. آن قوم که راه بین فتادند و شدند
کس را زیقین خبر ندادند و شدند
مردان چو حدیث وصل جانان شنوند از اوحدالدین رباعی 190
1. مردان چو حدیث وصل جانان شنوند
ار زنده بمانند زنقصان شنوند
دُرّی است ثمین که آن به سفتن ناید از اوحدالدین رباعی 191
1. دُرّی است ثمین که آن به سفتن ناید
سرّی است نهان که آن به گفتن ناید
تا خواجه زنور خویش منفک نشود از اوحدالدین رباعی 192
1. تا خواجه زنور خویش منفک نشود
در عالم اهل دیده بی شک نشود