الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هر جان که شنیده است ندای غم تو بر دوش دل افکند ردای غم تو

2 تا هست غم تو نام شادی نبرم شادیّ همه جهان فدای غم تو

1 عمری گشتم شیفته و آواره نومید شدم زخویشتن یکباره

2 ای آنک به هیچ چاره محتاج نئی دریاب کسی را که ندارد چاره

1 ای نسخهٔ نامهٔ الهی که تویی وای آینهٔ کمال شاهی که تویی

2 بیرون زتو نیست هر چه در عالم هست از خود بطلب هر آنچ خواهی که تویی

1 در بادیهٔ وصال آن شهره نگار جانبازانند عاشقان رخ یار

2 مانندهٔ حلّاج انا الحق گویان و از هر کنجی هزار سر بر سرِ دار

1 بردار نظر زدیگران تا خود باش وز مکر خدا حذر کن و با خود باش

2 ور زانک نجات آخرت می طلبی تو نیک شو و جمله جهان گو بد باش

1 بی ذل کسی به پادشایی نرسد هرگز به دُرست مومیایی نرسد

2 گر رهرو را به فعل خود وادارند پس کَس به مقام پیشوایی نرسد

1 از عقل بلند اگر نیم پستم گیر هشیار زمانه گر نیم مستم گیر

2 با هر که زتو گریختم سود نداشت از تو به تو در گریختم دستم گیر

1 دردی است در این دلم که درمانش نیست زاین درد نمرد دل مگر جانش نیست

2 یا رب تو به فضل خویش جایی برسان سررشتهٔ این غصّه که پایانش نیست

1 چون از خُم تست می چه صافی و چه درد از تو چه بزرگ تحفه ای جان و چه خرد

2 هم بار تو گر بار کسی شاید برد هم پیش تو گر پیش کسی باید مرد

1 چون دایرهٔ وجود من بنهادند در مشورتم پیام بفرستادند

2 چون کار مرا قرار بی من دادند دانم که مراد من درو بنهادند