آن راهزنان که راه ناگه بزنند از اوحدالدین رباعی 229
1. آن راهزنان که راه ناگه بزنند
ره بر دل مردمان آگه بزنند
انعام تو هر گرسنه را می پرورد از اوحدالدین رباعی 230
1. انعام تو هر گرسنه را می پرورد
هر تشنه زجوی فضلت آبی می خورد
دم با که زنم کنون که همدم بنماند از اوحدالدین رباعی 231
1. دم با که زنم کنون که همدم بنماند
دل ریش شد و امید مرهم بنماند
من در پی عشق تو چه پویم که کیم از اوحدالدین رباعی 232
1. من در پی عشق تو چه پویم که کیم
وصلت به کدام مایه جویم که کیم
در عشق زهمنشین بد می ترسم از اوحدالدین رباعی 233
1. در عشق زهمنشین بد می ترسم
یعنی که ز مرد بی خرد می ترسم
بی روی تو خونابه چکاند چشمم از اوحدالدین رباعی 234
1. بی روی تو خونابه چکاند چشمم
کاری به جز از گریه نداند چشمم
نی همچو منت به عمر یاری خیزد از اوحدالدین رباعی 235
1. نی همچو منت به عمر یاری خیزد
یاری چو منت به روزگاری خیزد
او را که همه ملک جهان بس نبود از اوحدالدین رباعی 236
1. او را که همه ملک جهان بس نبود
می دان به یقین کز هرِ خس نبود
گر کس دارد زنیک و بد خواه امید از اوحدالدین رباعی 237
1. گر کس دارد زنیک و بد خواه امید
شاید که من از تو دارم ای ماه امید
دستی نه که از دل گرهی برگیرد از اوحدالدین رباعی 238
1. دستی نه که از دل گرهی برگیرد
پایی نه که بار گنهی برگیرد
تا رهبر تو طبع بدآموز بود از اوحدالدین رباعی 239
1. تا رهبر تو طبع بدآموز بود
بخت تو مپندار که پیروز بود
ای دل طمع وصل به بیهوده مدار از اوحدالدین رباعی 240
1. ای دل طمع وصل به بیهوده مدار
کز دوست جز او نیست کسی برخوردار