بی ذل کسی به پادشایی نرسد از اوحدالدین رباعی 253
1. بی ذل کسی به پادشایی نرسد
هرگز به دُرست مومیایی نرسد
با رنگ ز تیغ او دلم نزداید از اوحدالدین رباعی 254
1. با رنگ ز تیغ او دلم نزداید
می باشم از آن گونه که او فرماید
چون قطرهٔ مهر او چکیدن گیرد از اوحدالدین رباعی 255
1. چون قطرهٔ مهر او چکیدن گیرد
دل جامهٔ عافیت دریدن گیرد
آن کس که نبوّت به شبانی بخشد از اوحدالدین رباعی 256
1. آن کس که نبوّت به شبانی بخشد
سلطانی را به پاسبانی بخشد
چون کار به جهد و جدّ تو برناید از اوحدالدین رباعی 257
1. چون کار به جهد و جدّ تو برناید
دلتنگ مشو که آنچنان می باید
راه تو به جز تو دیگری ننماید از اوحدالدین رباعی 258
1. راه تو به جز تو دیگری ننماید
بی حکم تو کس را نفسی برناید
چون از سر جد پای نهادی در کار از اوحدالدین رباعی 259
1. چون از سر جد پای نهادی در کار
سررشتهٔ خود به دست عشقش بسپار
از لطف تو هیچ بنده نومید نشد از اوحدالدین رباعی 260
1. از لطف تو هیچ بنده نومید نشد
مقبول تو جز مقبل جاوید نشد
گر در عمل عشق به کاری برسم از اوحدالدین رباعی 261
1. گر در عمل عشق به کاری برسم
از بادهٔ وصلت به خماری برسم
تا چند به هجر تو مشوش باشم از اوحدالدین رباعی 262
1. تا چند به هجر تو مشوش باشم
در دست هوای تو بر آتش باشم
بنگر که چنین ما به چه تدبیر شدیم از اوحدالدین رباعی 263
1. بنگر که چنین ما به چه تدبیر شدیم
گشتیم گدای دَرِ او میر شدیم
دعوی طلب گرچه مجاز است از تو از اوحدالدین رباعی 264
1. دعوی طلب گرچه مجاز است از تو
سرنامهٔ دهر بی نماز است از تو