در عالم عشق هر از اوحدالدین کرمانی رباعی 193
1. در عالم عشق هر که را یار بود
صندوق وجودش همه اسرار بود
عقل از ره تو حدیث از اوحدالدین کرمانی رباعی 194
1. عقل از ره تو حدیث افسانه برد
در کوی تو ره مردم بیگانه برد
او را زدرون خانه از اوحدالدین کرمانی رباعی 195
1. او را زدرون خانه دردی باید
کز قصّه شنیدن این گهر نگشاید
در بادیهٔ وصال از اوحدالدین کرمانی رباعی 196
1. در بادیهٔ وصال آن شهره نگار
جانبازانند عاشقان رخ یار
افتاد مرا با سر از اوحدالدین کرمانی رباعی 197
1. افتاد مرا با سر زلفین تو کار
عیبم مکن و به کار خویشم بگذار
هر دل که خبردار از اوحدالدین کرمانی رباعی 198
1. هر دل که خبردار شد از اسرارش
گر نور بود سوخته شد در نارش
کو دل که بگوید از اوحدالدین کرمانی رباعی 199
1. کو دل که بگوید نفسی اسرارش
کو گوش که بشنود دمی گفتارش
زنهار به گفت و از اوحدالدین کرمانی رباعی 200
1. زنهار به گفت و گوی [منشین به] او باش
غافل منشین و گم مکن عمر به لاش
چون آینه کرد صفّه از اوحدالدین کرمانی رباعی 201
1. چون آینه کرد صفّه ای را نقّاش
تا نقش سه صفّه رو نماید زصفاش
این راز درونی از اوحدالدین کرمانی رباعی 202
1. این راز درونی مشمر کاری خُرد
کاینجای نه صاف می گذارند نه دُرد
در دل سخنت چو جان از اوحدالدین کرمانی رباعی 203
1. در دل سخنت چو جان نگه می دارم
خون می خورم و زبان نگه می دارم
از بهر شناختن از اوحدالدین کرمانی رباعی 204
1. از بهر شناختن نکو کن خود را
زیرا که سزا نکو بود نیکو را