در عالم عشق هر که را یار بود از اوحدالدین رباعی 193
1. در عالم عشق هر که را یار بود
صندوق وجودش همه اسرار بود
عقل از ره تو حدیث افسانه برد از اوحدالدین رباعی 194
1. عقل از ره تو حدیث افسانه برد
در کوی تو ره مردم بیگانه برد
او را زدرون خانه دردی باید از اوحدالدین رباعی 195
1. او را زدرون خانه دردی باید
کز قصّه شنیدن این گهر نگشاید
در بادیهٔ وصال آن شهره نگار از اوحدالدین رباعی 196
1. در بادیهٔ وصال آن شهره نگار
جانبازانند عاشقان رخ یار
افتاد مرا با سر زلفین تو کار از اوحدالدین رباعی 197
1. افتاد مرا با سر زلفین تو کار
عیبم مکن و به کار خویشم بگذار
هر دل که خبردار شد از اسرارش از اوحدالدین رباعی 198
1. هر دل که خبردار شد از اسرارش
گر نور بود سوخته شد در نارش
کو دل که بگوید نفسی اسرارش از اوحدالدین رباعی 199
1. کو دل که بگوید نفسی اسرارش
کو گوش که بشنود دمی گفتارش
زنهار به گفت و گوی [منشین به] او باش از اوحدالدین رباعی 200
1. زنهار به گفت و گوی [منشین به] او باش
غافل منشین و گم مکن عمر به لاش
چون آینه کرد صفّه ای را نقّاش از اوحدالدین رباعی 201
1. چون آینه کرد صفّه ای را نقّاش
تا نقش سه صفّه رو نماید زصفاش
این راز درونی مشمر کاری خُرد از اوحدالدین رباعی 202
1. این راز درونی مشمر کاری خُرد
کاینجای نه صاف می گذارند نه دُرد
در دل سخنت چو جان نگه می دارم از اوحدالدین رباعی 203
1. در دل سخنت چو جان نگه می دارم
خون می خورم و زبان نگه می دارم
از بهر شناختن نکو کن خود را از اوحدالدین رباعی 204
1. از بهر شناختن نکو کن خود را
زیرا که سزا نکو بود نیکو را