ایزد همه کار بد و نیکو داند از اوحدالدین رباعی 145
1. ایزد همه کار بد و نیکو داند
او راز دل رومی و هندو داند
آنجا که سعادت است چه تسبیح و چه چنگ از اوحدالدین رباعی 146
1. آنجا که سعادت است چه تسبیح و چه چنگ
آنجا که شقاوت است چه نام و چه ننگ
گر هست سعادتت چه شکّر چه شرنگ از اوحدالدین رباعی 147
1. گر هست سعادتت چه شکّر چه شرنگ
ور زانک شقاوت است چه صلح و چه جنگ
می کن ستمی و هر چه بادا بادا از اوحدالدین رباعی 148
1. می کن ستمی و هر چه بادا بادا
کم گیر دمی و هر چه بادا بادا
گر کِشتهٔ ما غم آورد غم دِرَویم از اوحدالدین رباعی 149
1. گر کِشتهٔ ما غم آورد غم دِرَویم
گر بهرهٔ ما درد بود درد خوریم
تو بر دل من حکم روانی می کن از اوحدالدین رباعی 150
1. تو بر دل من حکم روانی می کن
هر حکم روانی که توانی می کن
تو به دانی دوای جانم کردن از اوحدالدین رباعی 151
1. تو به دانی دوای جانم کردن
من هیچ دوای خود ندانم کردن
تا بتوانم به ترک غمها سازم از اوحدالدین رباعی 152
1. تا بتوانم به ترک غمها سازم
گر بگریزم من از غمت ناسازم
ای دل نه همه ساله شکر باید خورد از اوحدالدین رباعی 153
1. ای دل نه همه ساله شکر باید خورد
بسیار شکر که برحذر باید خورد
چون از خُم تست می چه صافی و چه درد از اوحدالدین رباعی 154
1. چون از خُم تست می چه صافی و چه درد
از تو چه بزرگ تحفه ای جان و چه خرد
ای گشته به اسباب غمت جانم شاد از اوحدالدین رباعی 155
1. ای گشته به اسباب غمت جانم شاد
از درد تو هرگز دل من سور مباد
چون کار زاندازه نخواهد افزود از اوحدالدین رباعی 156
1. چون کار زاندازه نخواهد افزود
آن به که به هرچه هست باشی خشنود