الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا رهبر تو طبع بدآموز بود بخت تو مپندار که پیروز بود

2 تو خفته به عیش و شب عمرت کوتاه ترسم که چو بیدار شوی روز بود

1 آنجا که نه پیدا نه نهان در گنجد کی داعیهٔ سود و زیان در گنجد

2 اما چو گناه عاصیان عفو کنند باشد که رهی در آن میان در گنجد

1 کو دل که بگوید نفسی اسرارش کو گوش که بشنود دمی گفتارش

2 معشوقه جمال می نماید شب و روز کو دیده که تا برخورد از دیدارش

1 با هر درمم اگر دو صد بدره بود با مهر کرامت تو یک ذرّه بود

2 گر کفر همه وجود در من باشد با بحر عنایت تو یک قطره بود

1 صدری که چو بدر کرد عالم انور بگذشت وی از نُه فلک و هفت اختر

2 زین عالم شش جهت برآمد برتر از فضل خدا تاج لعمرک بر سر

1 بنیاد وجود سخت سست افتاده است وین قابض روح نیک چست افتاده است

2 با کیست خصومت که حوادث را نیز بستست که از روز نخست افتاده است

1 گر کس دارد زنیک و بد خواه امید شاید که من از تو دارم ای ماه امید

2 گفتی که تو را چرا امید از من نیست خوی تو و بخت من و آنگاه امید؟

1 سرّ قدر از جهانیان پنهان است آن سر به طریق عقل نتوان دانست

2 در جستن آن نقطه که مقصود آن است چون دایره هرک هست سرگردان است

1 می کن ستمی و هر چه بادا بادا کم گیر دمی و هر چه بادا بادا

2 از سود و زیانِ آنچ نامش عمر است ماییم و دمی و هرچ بادا بادا

1 هر دل که خبردار شد از اسرارش گر نور بود سوخته شد در نارش

2 گر شبه سلامتی کسی را بینی زان است که او بی خبر است از کارش