الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 یا رب تو مرا به ژنده ارزانی دار غم را به من فکنده ارزانی دار

2 تاج و کمر و تخت به سلطان دادی درویشی را به بنده ارزانی دار

1 تا بتوانم به ترک غمها سازم گر بگریزم من از غمت ناسازم

2 گفتی غم من به پای تو تاخته نیست گو پای مباش من زسر پا سازم

1 نیکی و بدی که در نهاد بشر است شادی و غمی که در قضا و قدر است

2 با چرخ مکن حواله کاندر ره دین چرخ از تو هزار بار سرگشته تر است

1 چون کار به جدّ و جهد ما برناید دلتنگ مشو که آنچنان می باید

2 چون نور فرا رسد چنان بگشاید کز دامن صبح روز روشن زاید

1 ای از کرم تو خلق را امن و امان در قبضهٔ قدرت تو عاجز دل و جان

2 ما را تو زهر چه آن نشاید برهان وانگاه به هر چه آن بباید برسان

1 ای از ره لطف راعی هر رَمه تو مقصود جهانیان زهر دمدمه تو

2 جز تو همه هر چه هست تشویش ره است ما را زهمه باز رهان ای همه تو

1 چون قطرهٔ مهر او چکیدن گیرد دل جامهٔ عافیت دریدن گیرد

2 چون باد عنایتش وزیدن گیرد اسباب بلا زمن بریدن گیرد

1 جز در غم تو شادی من نفزاید جز در طلبت جان و دلم ناساید

2 خاک در تو چو سرمه در چشم کشم ملک دو جهان به چشمم اندر ناید

1 انصاف همی دهم که بس بی کارم عمری است که عمری به زیان می آرم

2 هنگام رحیل آمد و من بی حاصل نه بدرقه ای نه زاد راهی دارم

1 آنها که همی دهند نادیده نشان در کوی تحیرّند و در بحر گمان

2 چیزی است نهان ز دیدهٔ آدمیان و آنها که ندیده اند شادند زیان