الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 یا رب تو حلاوتی به جانم برسان وز هجر زمانه با وصالم برسان

2 جز تو همه ناقصند در عین وجود ای کامل مطلق به کمالم برسان

1 چون من به تو دادم دل و دین بس باشد نفرین توم از آفرین بس باشد

2 من می گویم جمله تویی من هیچم تسبیح بزرگ من همین بس باشد

1 آنها که درین جهان زغوغا برهند از خرسندی و از مدارا برهند

2 یا رب تو بدانچ هست خرسندی ده تا ما برهیم و خلق از ما برهند

1 در نقطهٔ خویشتن مرا مشکلهاست همچون سر و پای دایره ناپیداست

2 آن به که ازین قاعده بیرون آییم کاین کار به پرگار نمی آید راست

1 چون از سر جد پای نهادی در کار سررشتهٔ خود به دست عشقش بسپار

2 می کوش به قدر جهد و دل خوش می دار کاو چارهٔ کار تو بسازد ناچار

1 من خاک تو در چشم خرد می آرم عذرت نه یکی نه ده که صد می آرم

2 سر خواسته ای به دست کس نتوان داد می آیم و بر گردن خود می آرم

1 تا خاک تو کحل دیدهٔ ما گردد در دیدهٔ ما سرّ تو پیدا گردد

2 یا رب تو به فضل خویش جایی برسان زان پیش که این دو رشته یکتا گردد

1 در آتش عشق رنگ دل بزاید جز در غم عاشقی طرب نفزاید

2 در عشق دل و دلبر ثابت باید یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

1 بر هرچ نهم دل که چنان خواهد بود ایّامش از آن حال بگرداند زود

2 چون کار ز اختیار من بیرون شد تدبیر من و عهد تو کی دارد سود

1 در دیدهٔ ما نگر جمال حق بین کاین نور حقیقت است و انوار یقین

2 حق نیز جمال خویش در ما بیند این فاش مکن که خونت ریزد به زمین