در ذات مقدّست کسی را ره نیست از اوحدالدین رباعی 25
1. در ذات مقدّست کسی را ره نیست
وزعین کمال تو کسی آگه نیست
زنهار تو ای دل زخدا آگه باش از اوحدالدین رباعی 26
1. زنهار تو ای دل زخدا آگه باش
چندانک تو را جهد بود در ره باش
لا همچو نهنگ در کمین است ببین از اوحدالدین رباعی 27
1. لا همچو نهنگ در کمین است ببین
الّا چو خزینه در یقین است ببین
مسکین دل من به وصل والا نرسید از اوحدالدین رباعی 28
1. مسکین دل من به وصل والا نرسید
از شیب وجود خود به بالا نرسید
چون شخص به نورِ ذکر بینا گردد از اوحدالدین رباعی 29
1. چون شخص به نورِ ذکر بینا گردد
موسی صفت او به طور سینا گردد
تا بتوانی مدام می باش به ذکر از اوحدالدین رباعی 30
1. تا بتوانی مدام می باش به ذکر
کز ذکر تو را راه نمایند به فکر
از ذکر شود خانهٔ فکرت معمور از اوحدالدین رباعی 31
1. از ذکر شود خانهٔ فکرت معمور
وز ذکر شود دیو و شیاطین زتو دور
خود را تو قباپوش کن و ذاکر باش از اوحدالدین رباعی 32
1. خود را تو قباپوش کن و ذاکر باش
وین جام بقانوش کن و ذاکر باش
دل آن نفس از معرفت آکنده شود از اوحدالدین رباعی 33
1. دل آن نفس از معرفت آکنده شود
کز هر چه نه ذکر اوست برکنده شود
مجنون پریشان توَم دستم گیر از اوحدالدین رباعی 34
1. مجنون پریشان توَم دستم گیر
چون می دانی کان توَم دستم گیر
در کتم عدم چو برگزیدی ما را از اوحدالدین رباعی 35
1. در کتم عدم چو برگزیدی ما را
در ربقهٔ بندگی کشیدی ما را
یا رب بپذیر از کرم آوردهٔ ما از اوحدالدین رباعی 36
1. یا رب بپذیر از کرم آوردهٔ ما
بنگر به طریق لطف در کردهٔ ما