در ذات مقدّست کسی از اوحدالدین کرمانی رباعی 25
1. در ذات مقدّست کسی را ره نیست
وزعین کمال تو کسی آگه نیست
زنهار تو ای دل زخدا از اوحدالدین کرمانی رباعی 26
1. زنهار تو ای دل زخدا آگه باش
چندانک تو را جهد بود در ره باش
لا همچو نهنگ در از اوحدالدین کرمانی رباعی 27
1. لا همچو نهنگ در کمین است ببین
الّا چو خزینه در یقین است ببین
مسکین دل من به وصل از اوحدالدین کرمانی رباعی 28
1. مسکین دل من به وصل والا نرسید
از شیب وجود خود به بالا نرسید
چون شخص به نورِ از اوحدالدین کرمانی رباعی 29
1. چون شخص به نورِ ذکر بینا گردد
موسی صفت او به طور سینا گردد
تا بتوانی مدام از اوحدالدین کرمانی رباعی 30
1. تا بتوانی مدام می باش به ذکر
کز ذکر تو را راه نمایند به فکر
از ذکر شود خانهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 31
1. از ذکر شود خانهٔ فکرت معمور
وز ذکر شود دیو و شیاطین زتو دور
خود را تو قباپوش از اوحدالدین کرمانی رباعی 32
1. خود را تو قباپوش کن و ذاکر باش
وین جام بقانوش کن و ذاکر باش
دل آن نفس از معرفت از اوحدالدین کرمانی رباعی 33
1. دل آن نفس از معرفت آکنده شود
کز هر چه نه ذکر اوست برکنده شود
مجنون پریشان توَم از اوحدالدین کرمانی رباعی 34
1. مجنون پریشان توَم دستم گیر
چون می دانی کان توَم دستم گیر
در کتم عدم چو برگزیدی از اوحدالدین کرمانی رباعی 35
1. در کتم عدم چو برگزیدی ما را
در ربقهٔ بندگی کشیدی ما را
یا رب بپذیر از کرم از اوحدالدین کرمانی رباعی 36
1. یا رب بپذیر از کرم آوردهٔ ما
بنگر به طریق لطف در کردهٔ ما