مؤمن که به صدق ازو نرنجد چیزی از اوحدالدین رباعی 13
1. مؤمن که به صدق ازو نرنجد چیزی
در پیش دلش جز او نسنجد چیزی
آتش نزند در دل ما الّا او از اوحدالدین رباعی 14
1. آتش نزند در دل ما الّا او
کوته نکند منزل ما الّا او
هر دل که به میدان هوای تو بتاخت از اوحدالدین رباعی 15
1. هر دل که به میدان هوای تو بتاخت
با نیک و بد زمانه یکسان در ساخت
آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال از اوحدالدین رباعی 16
1. آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال
جانها همه واله اند زبانها همه لال
خود را چو نمود او نه خیال است و نه طیف از اوحدالدین رباعی 17
1. خود را چو نمود او نه خیال است و نه طیف
تو چون و چگونه دانیش باشد حیف
عقل ارچه همه علومها می داند از اوحدالدین رباعی 18
1. عقل ارچه همه علومها می داند
در دانش تو رسد فرو می ماند
در نفی تو خلق را امان نتوان داد از اوحدالدین رباعی 19
1. در نفی تو خلق را امان نتوان داد
جز در ره اثبات تو جان نتوان داد
ای دوست تو را زان به عیان نتوان دید از اوحدالدین رباعی 20
1. ای دوست تو را زان به عیان نتوان دید
کالبتّه به چشم جسم جان نتوان دید
گفتم که زرخ پردهٔ عزّت بردار از اوحدالدین رباعی 21
1. گفتم که زرخ پردهٔ عزّت بردار
بسیار کس اند منتظر آن دیدار
من گرچه سزای راه درگاه نیم از اوحدالدین رباعی 22
1. من گرچه سزای راه درگاه نیم
جز بر در سایهٔ هوالله نیم
خواهی که ببینی دل کارآگه را از اوحدالدین رباعی 23
1. خواهی که ببینی دل کارآگه را
و از خود به خدا عیان ببینی ره را
خواهی که به منزل برسانی ره را از اوحدالدین رباعی 24
1. خواهی که به منزل برسانی ره را
در مملکت ابد ببینی شه را