مؤمن که به صدق ازو از اوحدالدین کرمانی رباعی 13
1. مؤمن که به صدق ازو نرنجد چیزی
در پیش دلش جز او نسنجد چیزی
آتش نزند در دل ما از اوحدالدین کرمانی رباعی 14
1. آتش نزند در دل ما الّا او
کوته نکند منزل ما الّا او
هر دل که به میدان از اوحدالدین کرمانی رباعی 15
1. هر دل که به میدان هوای تو بتاخت
با نیک و بد زمانه یکسان در ساخت
آنجا که سراپردهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 16
1. آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال
جانها همه واله اند زبانها همه لال
خود را چو نمود او از اوحدالدین کرمانی رباعی 17
1. خود را چو نمود او نه خیال است و نه طیف
تو چون و چگونه دانیش باشد حیف
عقل ارچه همه علومها از اوحدالدین کرمانی رباعی 18
1. عقل ارچه همه علومها می داند
در دانش تو رسد فرو می ماند
در نفی تو خلق را از اوحدالدین کرمانی رباعی 19
1. در نفی تو خلق را امان نتوان داد
جز در ره اثبات تو جان نتوان داد
ای دوست تو را زان از اوحدالدین کرمانی رباعی 20
1. ای دوست تو را زان به عیان نتوان دید
کالبتّه به چشم جسم جان نتوان دید
گفتم که زرخ پردهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 21
1. گفتم که زرخ پردهٔ عزّت بردار
بسیار کس اند منتظر آن دیدار
من گرچه سزای راه از اوحدالدین کرمانی رباعی 22
1. من گرچه سزای راه درگاه نیم
جز بر در سایهٔ هوالله نیم
خواهی که ببینی از اوحدالدین کرمانی رباعی 23
1. خواهی که ببینی دل کارآگه را
و از خود به خدا عیان ببینی ره را
خواهی که به منزل از اوحدالدین کرمانی رباعی 24
1. خواهی که به منزل برسانی ره را
در مملکت ابد ببینی شه را