هر که از خونریز من آلوده گردد دامنش از عرفی مثنوی 95
1. هر که از خونریز من آلوده گردد دامنش
عذر ننگ این عمل در عهده شکر ازمنش
پا بدامن درکش ایدل وز جهان ذلت مکش از عرفی مثنوی 96
1. پا بدامن درکش ایدل وز جهان ذلت مکش
سهو کردم میکش و از دامنت منت مکش
کسی کو دلگشا ماند دلش چون سنگ می بینم از عرفی مثنوی 97
1. کسی کو دلگشا ماند دلش چون سنگ می بینم
از آن در خوشدلی هم خویش را دلتنگ می بینیم
از آن زباده شوق تو هوش جان دزدم از عرفی مثنوی 98
1. از آن زباده شوق تو هوش جان دزدم
که لذت غمت از کام او نهان دزدم
کجاست برق حجابی که از تجلی آن از عرفی مثنوی 99
1. کجاست برق حجابی که از تجلی آن
ستاره سوخته روزگار خود باشم
بکوی صید بندان دوش چون فریاد میکردم از عرفی مثنوی 100
1. بکوی صید بندان دوش چون فریاد میکردم
بیک صوت حزین صد عندلیب آزاد میکردم
از باغ چنان رخت ببستیم و گذشتیم از عرفی مثنوی 101
1. از باغ چنان رخت ببستیم و گذشتیم
شاخی ز درختی نشکستیم و گذشتیم
کو عشق که در غمزدگی نام بر آرم از عرفی مثنوی 102
1. کو عشق که در غمزدگی نام بر آرم
نامی بمراد دل ناکام برآرم
آهنک شادمانه بگوشش نمیزنیم از عرفی مثنوی 103
1. آهنک شادمانه بگوشش نمیزنیم
مستست این ترانه بگوشش نمیزنیم
از دل غم او دریغ داریم از عرفی مثنوی 104
1. از دل غم او دریغ داریم
این می زسبو دریغ داریم
بشرح غم نفس را ریش کردیم از عرفی مثنوی 105
1. بشرح غم نفس را ریش کردیم
درون را عافیت اندیش کردیم
ما لذت فقریم سخا را نشناسیم از عرفی مثنوی 106
1. ما لذت فقریم سخا را نشناسیم
ناسوری زخمیم شفا را نشناسیم