مثنویات عرفی شیرازی

1 تنها نه دلم باده نابش همه خونست مغز قلم و مغز کتابش همه خونست

2 دلها شکند وز دل من یاد نیارد چون بشکند این خم که شرابش همه خونست

3 از سوز دل ما بشکن توبه که این نیست آن می که چنین کرده خرابش همه خونست

4 عرفی نکنی ترک دل ریش چکیدن کان میوه طوبی است که آبش همه خونست

1 عشق کو کز دل و دین نام و نشان گم باشد اهل دل باشم و ایمان زمیان گم باشد

2 ای خوش آن حسرت دیدار که گردد زدلم صد حکایت بدهان جمع و زبان گم باشد

3 ای خوش آن بیخودی ذوق که بر خوان وصال راه آمد شد دستم بدهان گم باشد

4 تا ابد مشهد مانکهت دل خواهد داشت بوی گل نیست که در فصل خزان گم باشد

1 میان دعا بر دل شب مزن زلب ناله برچین و یارب مزن

2 مزن لاف اسلام اگر میزنی چو ملزم برآئی بمشرب مزن

3 بجولان خود هم مزن خنده همین کوز بالای اشهب مزن

4 پی حسنت الوانت این مست گل که در خون سرشتی بقالب مزن

1 هر که از خونریز من آلوده گردد دامنش عذر ننگ این عمل در عهده شکر ازمنش

2 خست از اندازه بیرون میبرد دهر خسیس آتشی بینم که میگردد بگرد دامنش

3 در محبت زندگی را با شهادت جنگ نیست دیده باید که بیند خون من در گردنش

4 وه چه صیادی که هر صیدی که زخمی از تو یافت سر بدنبال تو دارد تا بود جان در تنش

1 دورم از کوی تو جا در زیر خاکم بهتر است زندگی تلخست با حرمان هلاکم بهتر است

2 من که مجروح خمارم مرهم راحت چه سود جان مرهم پرجراحت برگ تاکم بهتر است

3 گربکشتی از فراقم سوختی منت منه من که در دوزخ بزندان هلاکم بهتر است

4 ره بامیدم مده عرفی که بی باکم بسی من صلاح خویش دانم ترسناکم بهتر است

1 مردم و دارد جمال او دلم روشن هنوز نور می بارد ز نخل وادی ایمن هنوز

2 بوی پیراهن دماغ پیر کنعان میگزد ورنه باد مصر دارد بوی پیراهن هنوز

3 بسکه دوش از ردود دل کاشانه را پر کرده ام خاک گشت و روشنائی نیست در گلخن هنوز

4 بعد مردن بین که از صبح ازل معشوق و عشق روبهم تازند نی دستست و نی دامن هنوز

1 ساغر ز دست مردم آزاده چون کشیم لبریز گشته ایم ز خون باده چون کشیم

2 ما روی گرم را دل و جان وقف کرده ایم این تحفه پیش ابروی نکشاده چون کشیم

3 دل را نداده اند و عنانش بدست اوست ما از کفش عنان دل داده چون کشیم

4 ما را بود معامله با عالم قدیم منت از این جهان عدم زاده چون کشیم

1 کسی بدور محبت خمار غم نکشد که در کشد قدح زهر و درد هم نکشد

2 تو را عبادت و ما را محبت ای زاهد بحل که کار به نادانی قلم نکشد

3 بسوز برهمنا سبحه را به دیده ناقوس که ننگ نسبت ما دیر چون حرم نکشد

4 چو دود سینه من سایبان زند فردا زآفتاب قیامت کسی الم نکشد

1 سرا پای وجودم وزمحبت حال دل دارد ز ذوق درد بیرونم درون را مشتعل دارد

2 فغان از جلوه حسنی که دلهای شهیدانرا زننگ آرمیدنهاست حیرانی خجل دارد

3 گل امید ما را آفت پژمردگی نبود که باغ آرزوی ما هوائی معتدل دارد

4 بعهد حسن او گاه تبسم بینی از دلها که گوئی مرده صد ساله درسینه دل دارد

1 گرامی چهره پرداز معانی چنین زد آستین بر نقش مانی

2 که چون فرزانه فرهاد غم اندیش بلوح سنگ زد نقش دل خویش

3 جهان عار از نگارستان چین کرد فلک صد نوبت آهنگ زمین کرد

4 چنان طوفانی افتاد اندرین فرش که میزد موج شهرت سینه بر عرش