مثنویات عرفی شیرازی

1 کجاست برق حجابی که از تجلی آن ستاره سوخته روزگار خود باشم

2 کجاست طبع سلیمی و حسن لعل لبی که در معامله آموزگار خود باشم

3 خوش آن کشش که مرا آنچنان زخود نبرد که بیخود افتم و در انتظار خود باشم

4 کجاست مستی عشقی که زاهد از ره طعن ملامتم کند و من بکار خود باشم

1 بکوی صید بندان دوش چون فریاد میکردم بیک صوت حزین صد عندلیب آزاد میکردم

2 چنان دوش از غمت مشتاق بودم بر هلاک خود که تا صبح آرزوی تیشه فرهاد میکردم

3 نه تأثیر نفس بی عمر جاویدان نمیدانم بامیدی چه پیشت در دل بنیاد میکردم

4 گشایم دام بر گنجشک و شادم یاد آن همت که گر سیمرغ می آمد بدام آزاد میکردم

1 از باغ چنان رخت ببستیم و گذشتیم شاخی ز درختی نشکستیم و گذشتیم

2 دامن کش ما بود فریب غم ناموس زین کشمکش بیهده رستیم وگذشتیم

3 هر گه که بما راحتیان راه گرفتند لختی دل آن طائفه خستیم وگذشتیم

4 پا بست در آتش زدن و رفتن از این دشت خود را بدل سوخته بستیم وگذشتیم

1 کو عشق که در غمزدگی نام بر آرم نامی بمراد دل ناکام برآرم

2 بدخوی شوم روزی و این جان غم اندیش از غمکده سینه بدنام برآرم

3 سر رشته زنار جهانی بکف آید یک رشته گر از پرده اسلام برآرم

4 گر روشنی را ز برون افکنم از دل خورشید فلک را بسر بام برآرم

1 آهنک شادمانه بگوشش نمیزنیم مستست این ترانه بگوشش نمیزنیم

2 این بس جزای طعنه زاهد که هیچگاه قول شراب خانه بگوشش نمیزنیم

3 عهدش نماند کین دو جهان گشت نامراد بی مهری زمانه بگوشش نمیزنیم

4 گل گوش جان گشوده و ما بلبلان باغ یک بانگ بلبلانه بگوشش نمیزنیم

1 از دل غم او دریغ داریم این می زسبو دریغ داریم

2 تا درسر کوی تو بلغزید پای از لب جو دریغ داریم

3 دوزیم ز چاک سینه مرهم زین رخنه رفو دریغ داریم

4 خود چیست متاع دین که آنرا از روی نکو دریغ داریم

1 بشرح غم نفس را ریش کردیم درون را عافیت اندیش کردیم

2 طمع بردیم چندان بر در عشق که از درد غمش درویش کردیم

3 اگر رفتیم در جنت مکن عیب که اول درد و غم را پیش کردیم

4 جنون با ما نکرد این تیغ بازی که ما با عقل دور اندیش کردیم

1 ما لذت فقریم سخا را نشناسیم ناسوری زخمیم شفا را نشناسیم

2 ما طایر قدسیم سراسیمه در این دهر کیفیت این آب و هوا را نشناسیم

3 مهر لب ما بشکند آشوب بهاران ما باغ ملولیم نوا را نشناسیم

4 مستیم و نداریم دل عافیت اندیش ما کشمکش روز جزا را نشناسیم

1 دل و جان بردگی بودند و من افسانه شان کردم چراغ خانقاه شیخ و آتش خانه شان کردم

2 زبیم هجر و امید وصال آشفته دل بودم زحیرت آشنا گشتم زخود بیگانه شان کردم

3 ز سوز مهوشان از درد چندان سوختم خود را که بر شمع مزار خویشتن پروانه شان کردم

4 سبوها دوش در مستی شکستم لیک یکیک را دگر برچیدم و بوسیدم و پیمانه شان کردم

1 ازشش جهتم شکوه زند موج و خموشم در زهر زنم غوطه وسرچشمه نوشم

2 سرتا بقدم عیبم و از دوستی خویش عیبی نشناسم که از آن پرده نپوشم

3 بر خلق نخواهم که زنم ناصیه خویش تا جمله بدانند که من بیهده کوشم

4 تزویر خرم بهر دو عالم بوکالت هر گاه که در کوی ریا زهد فروشم