مثنویات عرفی شیرازی

1 منم که میکنم از درد بیکرانه خویش مگو مگو زغم آرایش زمانه خویش

2 فلک بچرب زبانی گدای فرصت نیست بمدعی ندهی گوهر یگانه خویش

3 ز نفخ صورنه طوفان نوح بی خطر است چرا نتازد عنقاب بآشیانه خویش

4 بوعدگاه تو امید آنقدر بنشاند که در دیار خودم سوخت شوق خانه خویش

1 آهنک شادمانه بگوشش نمیزنیم مستست این ترانه بگوشش نمیزنیم

2 این بس جزای طعنه زاهد که هیچگاه قول شراب خانه بگوشش نمیزنیم

3 عهدش نماند کین دو جهان گشت نامراد بی مهری زمانه بگوشش نمیزنیم

4 گل گوش جان گشوده و ما بلبلان باغ یک بانگ بلبلانه بگوشش نمیزنیم

1 هزار حسن عبادت ز زشتی عمل است متاع من دل مجذوب و مستی ازل است

2 یکیست نقد حکیمان و حسن نادانان هر آنچه در کتب حکمت است در مثل است

3 کسی که گشته بتقلید آدمی سیرت نه آدمیست همان بازآدمی بدل است

4 بجنگ زاهد و صوفی خوشم بگلشن او میان بلبل و زاغ چمن همان جدل است

1 کجاست نشتر مژگان دوست تا دل ریش هزار چرخ زند بیخودانه بر سر بیش

2 تو هم زبتکده آئی و طوف کعبه کنی اگر نقاب گشایم زحسن طنیت خویش

3 همه ز عاقبت اندیشی اند سرگردان من این فریب نخوردم ز عقل دور اندیش

4 میل دارم کز می غم در بهشت آیم بجوش یعنی اندر بزم آن حورا سرشت آیم بهوش

1 باز میخواهم که شوخ دل ربائی خوش کنم وز برای چهره سودن خاکپائی خوش کنم

2 باز میخواهم که چون بلبل ز شوق نوگلی از ترنم های درد افزا نوائی خوش کنم

3 باز میخواهم که دل در دست و جان در آستین در میان دلبران افتم بلائی خوش کنم

4 باز میخواهم که بنشینم براه وعده خاطر خود را بهر آواز پائی خوش کنم

1 ما دست دل ز چشمه بهبود شسته ایم داغی بزهر داغ نمک سود شسته ایم

2 دل در دعای کام نفس برنیاورد این شعله ننگ نسبت این دود شسته ایم

3 آسوده تر حسود که ما از ضمیر دل اندیشه زیان و غم سود شسته ایم

4 بستیم روی سجده زمحراب آرزو گر دریای از درمعبود شسته ایم

1 لطفت گهر عتاب بشکست دل رایت اضطراب بشکست

2 بدمست من آستین برافشاند پیمانه آفتاب بشکست

3 زلفت بجهان فکنده آشوب در دیده فتنه خواب بشکست

4 پیغام وصال در دماغم صد شیشه پرگلاب بشکست

1 هر جا که مست او غمزه زن آن غمزه آئین میرود دل می طپد جان میچکد سر میرود دین میرود

2 از وعده گاه وصل او هر شام تا غمخانه ام آرام در خون می طپد امید تمکین میرود

3 گویا زعیش آباد وصل آمد نسیم مژده کز خون دل گل میدمد وز روی غم چین میرود

4 گریار شادی هست دل هر گه که نامش میبرم بهر چه غم را هر زمان صد گونه نفرین میرود

1 امید عیش کجا و دل خراب کجا هوای باغ کجا طایر کباب کجا

2 بمی نشاط جوانی بدست نتوان کرد سرور باده کجا نشاه شباب کجا

3 بذوق کلبه رندان کجاست خلوت شیخ حریم کعبه خلوت کجا شراب کجا

4 بلای دیده و دل را زپی شتابانم کسی نگویدم ای خانمان خراب کجا

1 دل در شکن طره دلبند شکستیم صد نیش بلا در دل خرسند شکستیم

2 سودا زدگی بین که دل همنفسان را صد بار زنشنیدن یک پند شکستیم

3 ما را بکن از عشق بزهر مژه ها یاد کین توبه بامید شکر خند شکستیم

4 می گفت به یعقوب محبت که بسی ما دلهای پدر در غم فرزند شکستیم