مثنویات عرفی شیرازی

1 حال ما بنگر که آهوی حرم گم کرده ایم رهبر امید را در هر قدم گم کرده ایم

2 میشود اسباب غم اسباب افزون گرچه ما مایه افزایش اسباب غم گم کرده ایم

3 چون ترنم های مرغان بهشتی نشنوم ما که دور افتاده و باغ ارم گم کرده ایم

4 طعنه کمترزن حرم جویان ره گم کرده را این ملامت بس که ما راه حرم گم کرده ایم

1 ز معموری بتنگم جز دل ویران نمیخواهم چو سلطان محبت ملک آبادان نمیخواهم

2 کسی تا کی پریشان جنبش و سر درهوا باشد دگر یار جنونم عقل سرگردان نمیخواهم

3 نه داغ تازه میخارد نه زخم کهنه می کاود بده یارب دلی کاین صورت بیجان نمیخواهم

4 به تسکین دل غم دوستم ناصح چه میگوئی اگر شیون ندانی این زدن دستان نمیخواهم

1 هر چه با او گویم از مردم دگرگون بشنوم باز حرفی گفته ام امروز تا چون بشنوم

2 واعظا درمانده رسوای عشقم دم مزن گر توانم نکته زان لعل میگون بشنوم

3 تشنه غم بودم اکنون شاد گردم هر کجا از لب غم دیدگان دشنام پر خون بشنوم

4 غافلم دارد جنون از حال خود بگشا نقاب کز زبان حسن لیلی نام مجنون بشنوم

1 هرگز دل کس را بگناهی نشکستیم وز بهر جز اطرف کلاهی نشکستیم

2 صد نخل نشاندیم ولی گوشه دستار از طرف چمن شاخ گیاهی نشکستیم

3 از میکده بردیم دو صد شیشه بکعبه یک شیشه دل برسر راهی نشکستیم

4 صدره نشکستیم سر از سنگ جنون لیک یک ره بغلط طرف کلاهی نشکستیم

1 ماره نشین مردم دیدار دوستیم سختی کشیم حیف که غمخوار دوستیم

2 هردم خیال بازی و فکر کرشمه دشمن تراش خاطر و آزار دوستیم

3 ای نوحه سنج ناله نبر روی زلب که ما نازک دلان گریه بسیار دوستیم

4 ما میگزیم شهد ریا را نه زهد را تسبیح دشمنیم نه زنار دوستیم

1 باز آی تا بذوق الم آشنا شویم با شیشه وزسنگ بهم آشنا شویم

2 صد بحث غم بیکدرم داغ میخرند زین ننگ با معامله کم آشنا شویم

3 راز محبتیم زما گوش و لب تهیست حاشا که ما بلوح و قلم آشنا شویم

4 باید کشید خون شهیدان سبوسبو تا اندکی بذوق عدم آشنا شویم

1 قدح رسید لبالب خراب گوشده باشم اگر هلاک شوم در شراب گو شده باشم

2 ببزم عیش روم تابکی مصیبت و شیون خراب نغمه چنگ و رباب گوشده باشم

3 نه خنده و نه نگاهی ترا از این چه تفاوت شکنجه خوار دو صد پیچ و تاب گوشده باشم

4 غبار کوچه عشقم زدامنم چه فشانی عبیر پیرهن آفتاب گو شده باشم

1 بسهوار توبه از می کردم و دیر مغان بستم کسی کو بازم آرد برسر خم از جهان رستم

2 بقتراکم به بندد عشق وگوید دست و پاکم زن که من بسیار از این صید زبون در خاک و خون کشتم

3 ردای عافیت بس خام بافست آتشی در زن که من زین پنبه عمری رشته و زنار می رشتم

4 سراسر کامم و در چشمه لذت فرو رفتم سراپا ریشم و در پنبه الماس آغشتم

1 دل بدست و پای کوبان از حرم یگریختم وین سیه قندیل را از خاک دیر آویختم

2 توتیای دیده توفیق یعنی خاک دیر برسر دل تهنیت گویان بمژگان ریختم

3 راهب دیر وصنم مست سماع ماتم اند تا بشیون نغمه ناقوس را آویختم

4 گوهری کزوی بیاید دیده معنی صفا در جهان پیدا نشد هر چند خاکش بیختم

1 گلی ناچیده بوئی ناکشیده زین چمن رفتم بتلخی رفتم اینک در میان این سخن رفتم

2 بدنیا نیست بازاری مرا این سودم ازو وی بس که عریان آمدم اکنون چو رفتم بی کفن رفتم

3 نه کوششهای فرهادی نه سودای زلیخائی از این هنگامه آخر شرمسار مرد وزن رفتم

4 نه یارب را جوابی آمده نی یا صنم عرفی زدیر و کعبه حیران تا در بیت الحزن رفتم