هنگام و دم نزع خراب نفس است این از عرفی مثنوی 155
1. هنگام و دم نزع خراب نفس است این
این حالت نزعست دلم را هوس است این
نام حسنت چون برم بر آسمان آید گران از عرفی مثنوی 156
1. نام حسنت چون برم بر آسمان آید گران
گر بگل بادی وزد بر باغبان آید گران
نه رو از ناز می تابد گه نظاره ماه من از عرفی مثنوی 157
1. نه رو از ناز می تابد گه نظاره ماه من
ندارد از لطافت عارضش تاب نگاه من
دانی که چیست مصلحت ما گریستن از عرفی مثنوی 158
1. دانی که چیست مصلحت ما گریستن
پنهان ملول بودن و تنها گریستن
ز چشم من مجوش ای گریه هنگام وصال او از عرفی مثنوی 159
1. ز چشم من مجوش ای گریه هنگام وصال او
که محجوبست و میسازد هلاکم انفعال او
مسازم ناامید از خود چو گشتم مبتلای تو از عرفی مثنوی 160
1. مسازم ناامید از خود چو گشتم مبتلای تو
که محروم از تمام خود برویانم برای تو
تو ای زاهد برو افسانه باغ ارم بشنو از عرفی مثنوی 161
1. تو ای زاهد برو افسانه باغ ارم بشنو
ولی از وصف کوی او ببانگ شمه هم بشنو
از سفر می آئی و تاراج حسرت کرده از عرفی مثنوی 162
1. از سفر می آئی و تاراج حسرت کرده
کاروان حسن یوسف نیز غارت کرده
ای عشق خوش تهیه لذات کرده از عرفی مثنوی 163
1. ای عشق خوش تهیه لذات کرده
طوطی سدره وقف خرابات کرده
بانگ ما کبک است خرمن را بخرمن باز ده از عرفی مثنوی 164
1. بانگ ما کبک است خرمن را بخرمن باز ده
ایکه می گفتی خریدارم کنون آواز ده
تا مژده زخم دگر دامن کش جان کرده از عرفی مثنوی 165
1. تا مژده زخم دگر دامن کش جان کرده
دشوار دادن جان من خوش بر من آسان کرده