مثنویات عرفی شیرازی

1 کعبه بی‌ذوق است و یاران را وداعی می‌کنیم مژده اهل دیر را کآنجا وداعی می‌کنیم

2 گر حدیث عشق کم گویی تو با آسودگان جای منت هست تحقیق صداعی می‌کنیم

3 زهر کو خون جگر کو شهد ناب و شیر چند صبر دشوار است با رضوان نزاعی می‌کنیم

4 در سماع ای شیخ موج از آستین ما بریز در شهادتگاه او ما هم سماعی می‌کنیم

1 آن شکارم کز بر تیرسنان میرویدم التماس زخم تو از لامکان میرویدم

2 حسن میگوید که من تخمی بیفشانم ولی تا قیامت روی گرم از آستان میرویدم

3 در لبم در عشق تو آن میهمان دار بلا کز در و دیوار خیل میهمان میرویدم

4 من کیم رضوان آن جنت که در هر سوی راه طوبی از فیض نسیم بوستان میرویدم

1 هرگز نگشایم در دکان غم دل وانگه که دکان باز کنم کم نفروشم

2 زان اهل نفاقم نه پسندند که هرگز قول غلط و فعل مسلم نفروشم

3 عرفی دل آباد بیکجو نخرد عشق من هم دل ویران بدو عالم نفروشم

1 چند چو اهل آبرو در پی آبرو روم زهر ز امتحان خورم در پی آرزو روم

2 شوق سر بریده را بر سردار میبرد این سروصد سرد گر بازم و رو برو روم

3 دست بدست میروم همره لشگر جنون تا بکدام دشت خون پا نهم و فرو روم

1 بردیم ز کویش دم سردی وگذشتیم سودی بران در رخ زردی وگذشتیم

2 یاران بستادند که این جلوه گه کیست ما سرمه گرفتیم ز گردی وگذشتیم

3 هرگه که ره ما بیکی راه رو افتاد دیدیم چو خود بیهده گردی و گذشتیم

4 چون باد صبا روی بهر سو که نهادیم چیدیم غبار ره مردی و گذشتیم

1 منم که پاره غم در دهان غم دارم بزیر ناصیه صد داستان غم دارم

2 دلی که زخم پذیری کند نمیدانم وگرنه تیر نفس در کمان غم دارم

3 از آن به تیغ غم آیم که درد کانچه عشق هزار قافله عشرت زیان غم دارم

4 چه شد که جان بغمت داده ام بگفته عشق اگر غمت بگریزد ضمان غم دارم

1 دلی داریم و با جمعی پریشان از غم اوئیم که میمیرد برای درد و ما در ماتم اوئیم

2 باین آمیزش و این محرمی گر تو بدید آری مگن بیگانگی غم که ما هم محرم اوئیم

3 اگر با مرد غم باشیم تاب آریم این غم را که ناشایسته چند آرزومند غم اوئیم

4 بجو فرزانه عرفی که گوید حالت عشقت که ما دیوانگان هرزه گرد عالم اوئیم

1 گرنه خود را بی‌خود از جام جنون می‌ساختم دوش با این درد دل تا روز چون می‌ساختم

2 یاد آن دارد که تا ذوقم فزاید روز وصل حسرت دل یادم از یادت فزون می‌ساختم

3 آه از آن حرمان که دل را از خیالات محال گاه می‌دادم تسلی گاه خون می‌ساختم

4 کی غم فرهاد و من یکسان شود گر من ز دل غم برون می‌ریختم صد بیستون می‌ساختم

1 میان دعا بر دل شب مزن زلب ناله برچین و یارب مزن

2 مزن لاف اسلام اگر میزنی چو ملزم برآئی بمشرب مزن

3 بجولان خود هم مزن خنده همین کوز بالای اشهب مزن

4 پی حسنت الوانت این مست گل که در خون سرشتی بقالب مزن

1 زخونم روی میدان تازه گردان تمنای شهیدان تازه گردان

2 زدل یک لخت دارم نیم خورده جگر بریان کن و خوان تازه گردان

3 بعالم وقتی آسان مردنی بود ببالینم بیا آن تازه گردان

4 اگر طوفان نوحی خواهی از خون کهن ریشم بمژگان تازه گردان