مثنویات عرفی شیرازی

1 کسی بدیده ناقوس خوار می آید که پاسخ سخنش ناگوار می آید

2 زمانه اهل دلی نیستش نمیدانم که بوی دل زکدامین دیار می آید

3 دلی بروشنی آفتاب خنده زند که از زیارت شبهای تار می آید

4 هزار جان گرامی بنرخ جو نخرند بعالمی که درو دل بکار می آید

1 گردل اهل حقیقت در راز افشاند زاهد از دامن دل گرد مجاز افشاند

2 همت اینست که با اینهمه امید دلم آستین بر اثر عجز و نیاز افشاند

3 عرق شبنم خلد است هرآن قطره خوی که سمند تو نگاه تک و تاز افشاند

4 چه عجب کز دل محمود فرو ریزد خون گر صبا سلسله زلف ایاز افشاند

1 هرگز نگشایم در دکان غم دل وانگه که دکان باز کنم کم نفروشم

2 زان اهل نفاقم نه پسندند که هرگز قول غلط و فعل مسلم نفروشم

3 عرفی دل آباد بیکجو نخرد عشق من هم دل ویران بدو عالم نفروشم

1 از دل این شعله چو داغ صنم افروخته ایم آتش بتکده را در حرم افروخته ایم

2 شب غم را بعدم راه برد دلبر کام آتشی راه براه عدم افروخته ایم

3 موسی آرید باین دیر که ارباب نظر آتش طور ز روی صنم افروخته ایم

4 سجده برهمن اینجا نه حرامست بیا که صد آتشکده درکنج غم افروخته ایم

1 گلی ناچیده بوئی ناکشیده زین چمن رفتم بتلخی رفتم اینک در میان این سخن رفتم

2 بدنیا نیست بازاری مرا این سودم ازو وی بس که عریان آمدم اکنون چو رفتم بی کفن رفتم

3 نه کوششهای فرهادی نه سودای زلیخائی از این هنگامه آخر شرمسار مرد وزن رفتم

4 نه یارب را جوابی آمده نی یا صنم عرفی زدیر و کعبه حیران تا در بیت الحزن رفتم

1 دانی که چیست مصلحت ما گریستن پنهان ملول بودن و تنها گریستن

2 بیدرد را بصحبت ارباب دل چکار خندیدن آشنا نبود با گریستن

3 دایم بگریه غرقم و چون نیک بنگرم زین گریه ره دراز بود تا گریستن

1 چه غم ز رفتن اینست می کشد اینم که غمزه تو ببازیچه می برد دینم

2 فروغ آینه ام بی چراغ مجلس نیست کجاست سرمه کش دیده خدا بینم

3 امام شهر که مستم ندیده حیران بود بیا بگو بتماشا کنونکه رنگینم

4 زمن فراغت فردوس دور باد که من بساط ما تمیان بر فراغ می چینم

1 چند چو اهل آبرو در پی آبرو روم زهر ز امتحان خورم در پی آرزو روم

2 شوق سر بریده را بر سردار میبرد این سروصد سرد گر بازم و رو برو روم

3 دست بدست میروم همره لشگر جنون تا بکدام دشت خون پا نهم و فرو روم

1 هر چه با او گویم از مردم دگرگون بشنوم باز حرفی گفته ام امروز تا چون بشنوم

2 واعظا درمانده رسوای عشقم دم مزن گر توانم نکته زان لعل میگون بشنوم

3 تشنه غم بودم اکنون شاد گردم هر کجا از لب غم دیدگان دشنام پر خون بشنوم

4 غافلم دارد جنون از حال خود بگشا نقاب کز زبان حسن لیلی نام مجنون بشنوم

1 چو با من در سخن آن لعل آتشناک خواهد شد بکامم هرچه زهر است از لبش تریاک خواهد شد

2 هجوم عاشقان در کوی او افزود و خوشحالم کزین پس در هلاک دوستان بیباک خواهد شد

3 چه غم گر دامن پاکت بخونم گردد آلود که فردا هم بآب دیده من پاک خواهد شد

4 نیم نومید اگر دستم بود کوته ز دامانش چو میدانم که در جولانگه او خاک خواهد شد