مثنویات عرفی شیرازی

1 هر کس که در بهار بصحرا برون رود عیش آنگهی کند که بذوق جنون رود

2 عارف بخار وگل چو بینید بروی دوست روزی دری گشاید و بیخود درون رود

3 هربامجوی بر اثر عشق روکه گل رویش بمطلب است ولی واژگون رود

4 سرچشمه تراوش دشنام همت است هر ماجرا که بر سر دنیای دون رود

1 خوبان شهر بین که درین مسکن من اند گه شمع بزم و گاه گل دامن من اند

2 آنها که آهوان حرم را کنند صید در آرزوی ناوک صید افکن من اند

3 منمای زاهدا در اهل ندامتم آنانکه رهبرند ترا رهزن من اند

4 امشب که روی خلوتم از شمع روی توست خورشید و مه وظیفه خور روزن من اند

1 گر خدا یار دلنواز نداد بنوازش مرا نیاز نداد

2 آنکه خوی پلنگ داد مرا دل و طبع زمانه ساز نداد

3 در دم افزود روز گونه وصل که سزای شب دراز نداد

4 چون بخود دوست داریم که فلک یک نشیب مرا فراز نداد

1 تا بکی عمر بافسوس و جهالت برود نشأه باده بتاراج ملامت برود

2 بخت بد را خجل از پرسش باطل چکنم بهتر آنست که عمرم ببطالت برود

3 زاهد از کعبه عنان تافته می آید لیک چون طمع داشت که خضرش بدلالت برود

4 رهرو کعبه که دیر است حوالتگاهش برود لیک زدنبال حوالت برود

1 سرا پای وجودم وزمحبت حال دل دارد ز ذوق درد بیرونم درون را مشتعل دارد

2 فغان از جلوه حسنی که دلهای شهیدانرا زننگ آرمیدنهاست حیرانی خجل دارد

3 گل امید ما را آفت پژمردگی نبود که باغ آرزوی ما هوائی معتدل دارد

4 بعهد حسن او گاه تبسم بینی از دلها که گوئی مرده صد ساله درسینه دل دارد

1 اگر چه راه بعیب تو کس عیان نبرد گمان مبر که بعیب تو کس گمان نبرد

2 زمکر نفس حذرکن که هیچ کس حرفی نیاورد که دوصدگوهر از میان نبرد

3 ترحمی که بستر فتاده چشمه هور چنانکه برگ گلش گر زنند جان نبرد

4 جهان مهر و وفا را فدا شوم که درو کنی کمان عداوت آسمان نبرد

1 چند بی بهره شود دیده گریانی چند زلف جمع آر که جمعند پریشانی چند

2 گلرخان محنت نایاب بیابند مگر یکنفس چاک به بینند گریبانی چند

3 آنکه آماده کند پرده ما کرده گناه کی درد پرده از کرده پشیمانی چند

4 کبریای تو برانم که نیارد بنظر مشتی آلوده و آلایش دامانی چند

1 زبهر داغ که مستان علاج می طلبند که جام می شکنند و زجاج می طلبند

2 فروغ مشعله شمع راه تیره دلان چراغ در دل شبهای واج می طلبند

3 شکوه تاج شکستند و تخت مرگ زدند زهم هنوز نهان تخت و تاج می طلبند

4 مباد لذت بیماری دل آنان را که اعتدال زبهر مزاج می طلبند

1 تا بود سراسیمه دلم دربدری بود انشدیشه دل خانگی و دل سفری بود

2 هرگاه که اندیشه عنان در کف من داشت کارم همه در کاسه صاحب نظری بود

3 با آنکه نمیداد امان سیلی فقرم دائم سرمن در هوس تاجوری بود

4 هرگاه که مژگان مرا شوق تو برداشت گر قطره و گردجله سرشکم جگری بود

1 مدعی بار ملول است و بلائی دارد در کف آینه اندیشه نمائی دارد

2 پرده دل بکن آرامگه شاهد وصل زانکه هر پرده نشین پرده گشائی دارد

3 شرف کعبه گر از سجده ارباب ریاست گوشه بتکده هم ناصیه سائی دارد

4 رهرو عشق بپایان نبرد پی لیکن جوشش قافله و بانگ درائی دارد