مثنویات عرفی شیرازی

1 زو چه میخواهی دلاگر نازوا استنغناست هست بیوفا تنهاست دارو رنجش بیجاست هست

2 ایکه گوئی با اسیران شیوه های او چهاست ناز هست و عشوه هست و هر چه رادارست هست

3 حال ما آن نازنین گرچه بداند نیست لیک هر قدر گویند مستغنی و بی پرواست هست

4 چون فروزی عالمی راوه چه کم دار زحسن چهره زیباست داری قامت رعناست هست

1 بیدادگر روی تو اندازه راز است این رشته بانگشت نه پیچی که دراز است

2 عشق آفت سلطان بود آرایش بنده این مسئله در نسخه محمود وایاز است

3 یارب تو نگهدار دل خلوتیان را کان مغبچه مست ست و در صومعه باز است

4 خونابه حسرت چکد از هر مژه هرگاه بینم که خداوند کسی بنده نواز است

1 بیا که در چمن انتظار آب نماند جمال شاهد امید در نقاب نماند

2 زبسکه چشمه امیدنم نداد برون فریب تشنه لبان نیز با سراب نماند

3 کدام مسئله شرع در میان افکند که عقل معرفت آموز در جواب نماند

4 هدایتی که ز تزویر امتان عناد امید معرفت آموزی از کتاب نماند

1 بنازم شیشه می را که خوش مستانه میگرید سری خم کرده و در دامن پیمانه میگرید

2 کسی کش کام دل شد آشنای لذت ماتم چنان گر نوحه سازی گرید از افسانه میگرید

3 دل خود را بآن خوش میکند حسرت کش دنیا که با خلق جهان در یک مصیبت خانه میگرید

4 کسی کز وادی عقل و جنون بیرون کشد خود را نه در معموره میخندد نه در ویرانه میگرید

1 عشق کو کز دل و دین نام و نشان گم باشد اهل دل باشم و ایمان زمیان گم باشد

2 ای خوش آن حسرت دیدار که گردد زدلم صد حکایت بدهان جمع و زبان گم باشد

3 ای خوش آن بیخودی ذوق که بر خوان وصال راه آمد شد دستم بدهان گم باشد

4 تا ابد مشهد مانکهت دل خواهد داشت بوی گل نیست که در فصل خزان گم باشد

1 ز صورت بلبل اندر بوستان فرزانه میگرید جنون مست از نوای جغد در ویرانه میگرید

2 درین ماتم سرا با مصلحت دانی مصاحب شو که در بازارها میخندد و در خانه میگرید

3 شراب هایهای گریه ام ساقی قدح میکن که عاشق بی قدح میگرید و مستانه میگرید

4 زاشگش بسترم تر شد ولی از ناز و استغنا بدان ماند که بر بیگانه بیگانه میگرید

1 کسی کو در تب عشق تو نبض خویشتن گیرد نه عیب خودپرستی هر زمان بر مرد و زن گیرد

2 دم عیسی بخنداند گل امید صیادی که در فصل بهاران دام او مرغ چمن گیرد

3 مه کنعان بخوابست ای صبا بر برهمن بگذر که گرگی ناگهان دنبال بوی پیرهن گیرد

4 ازآن با رعشق هرگز التفاتی نیست تقوی را که عاشق نکته با زاهد بکیش برهمن گیرد

1 زننگ عافیت بازم دل شرمنده میسوزد نه از دل گریه میجوشد نه برلب خنده میسوزد

2 چراغی روشنست از عشق او در مجمع هستی کز آواز فروغش میگدازد بنده میسوزد

3 نه تنها عشق سوزد ساکنان ملک هستی را دراین طوفان آتش رفته و آینده میسوزد

4 مکن بر عزت خود تکیه عرفی شرط عشقست این که اکثر آبروی گوهر ارزنده میسوزد

1 چه پرسیم که بجانت هوای ما چه کند در آن چمن که گل آتش بود صبا چه کند

2 تبسم تو که ناسور را دهد مرهم بسینه نیش زند نیش غمزه را چه کند

3 هزار گونه مراد محال می طلبی تو خود بگو که اجابت باین دعا چه کند

4 مجو سعادت طالع دمی که فرصت نیست چه سر بریده شود سایه هما چه کند

1 دل خانه درین عالم بیگانه نگیرد قاصد بدیاری که رودخانه نگیرد

2 دل خوش کن مردان خرابات بود عشق عشاق در کعبه و بتخانه نگیرد

3 معنی بدلم باز شد اما بزبانم این گنج روان جای بویرانه نگیرد

4 بگشا لب میگون که لب شهد فروشم آفاق بشیرینی افسانه نگیرد