مثنویات عرفی شیرازی

1 منم که بهر دل اسباب داغ میدزدم نسیم گلشن غم در دماغ میدزدم

2 دمی که بر نفس اهل درد میجوشم هزار شعله زدود چراغ میدزدم

3 زبهر آنکه چکانم بکام تشنه لبان بآستین نمک و خون داغ میدزدم

4 دگر بوادی ایمن رسم و گرنه که من زگرد بادیه کحل سراغ میدزدم

1 ز بی‌دردی به امید اجل در عشق مرهونم نه شرم از قتل فرهاد و نه ننگ از مرگ مجنونم

2 و بال از هوش دانست از خرد گر همچنین خیزد همان بهتر که ساقی در شراب انداز مجنونم

3 فغان العطش ناگه بگوش خضرره یابد بیا ای عشق وبنماره بسوی چشمه خونم

4 که در بیرون گلشن بلبلی را در قفس دارد که فریاد وی از عشق آتشی افروزد به بیرونم

1 پیش بردم در قمار عشق جانان باختن صد شکافم بر دلست و یک گریبان باختن

2 گوی میدان وفا را زخم چوگان بشکند گر درین میدان سپهر آید بچوگان باختن

3 بردن جان دیده عشق چیده بازی هوشدار با حریف پیش بین مستانه نتوان باختن

4 بیدل و دینم وگرنه من کجا سهو از کجا از تهی دستی دلیرم در پریشان باختن

1 خوش در خورست حسرت تو با گریستن بی یاد تو حلال مبادا گریستن

2 بی گریه دوستدار تو آرام گیرنیست یا کاو کاو دیده و دل یا گریستن

3 گوئی که یاد می کنمت گه گهی ولی بیهوده نیست در دل شبها گریستن

4 نازم بغمزه تو که یک کار کرده است صد ساله ره زدیده من تا گریستن

1 مده تسلیم از صلح بی مدار هنوز که میشوم بفریبت امیدوار هنوز

2 اگر گشت قیامت قیامت بوعده گاه بیا که دل نشسته در آنجا بانتظار هنوز

3 بدست بوس تو از ذوق جان برآمد لیک نبرده زخم از این لذت شکار هنوز

4 فرو گرفت در و بام دیده را حسرت نگشته گرم نگاهم بروی یار هنوز

1 غم چو شبخون میزندهان دوستان لشگر کنید جست و جویم گر کنید از بالش و بستر کنید

2 هیچکس در درد دل گفتن چو من فیروز نیست هر چه گویم گر چه ناممکن بود باور کنید

3 اینک آمد عرفی از میخانه مست و بت پرست هان مسلمانان دگر تعظیم این کافر کنید

1 کسی که بر اثر مدعای خویشتن است کشیده تیغ ستم در قفای خویشتن است

2 کسی که مایه امکان و شان مطلب دید اگر ملول نشیند بجای خویشتن است

3 چنان زفیض قناعت بعیش مشغولم که نفس کام طلب در غذای خویشتن است

4 هزار معجزه بنمود عشق و عقل جهول هنوز امت اندیشهای خویشتن است

1 بیا که در چمن انتظار آب نماند جمال شاهد امید در نقاب نماند

2 زبسکه چشمه امیدنم نداد برون فریب تشنه لبان نیز با سراب نماند

3 کدام مسئله شرع در میان افکند که عقل معرفت آموز در جواب نماند

4 هدایتی که ز تزویر امتان عناد امید معرفت آموزی از کتاب نماند

1 بنازم شیشه می را که خوش مستانه میگرید سری خم کرده و در دامن پیمانه میگرید

2 کسی کش کام دل شد آشنای لذت ماتم چنان گر نوحه سازی گرید از افسانه میگرید

3 دل خود را بآن خوش میکند حسرت کش دنیا که با خلق جهان در یک مصیبت خانه میگرید

4 کسی کز وادی عقل و جنون بیرون کشد خود را نه در معموره میخندد نه در ویرانه میگرید

1 ز چشم من مجوش ای گریه هنگام وصال او که محجوبست و میسازد هلاکم انفعال او

2 نه شرح شوقم آتش در پر روح امین افتد اگر غم نامه هجر تو بر بندم ببال او

3 نمیرم زود غمگین است پیش از مردن یاران کند آغاز شیون تا شود رفع ملال او

4 پس از مردن گره شد در گلویم گریه چون دیدم که جان رو در قفا میرفت از شوق جمال او