کسی که دیده به حسن تو آشنا از عرفی شیرازی غزل 97
1. کسی که دیده به حسن تو آشنا کرده است
هزار گنج صرف توتیا کرده است
خوش می تپم به خون دل و به تیرم از عرفی شیرازی غزل 98
1. خوش می تپم به خون دل و به تیرم چنین زده است
باز این چه ناوک است که از عشق، از کمین زده است
هم صومعه را فیض به دستور از عرفی شیرازی غزل 99
1. هم صومعه را فیض به دستور نمانده است
هم گوشه ی آتشکده را نور نمانده است
از تو کس زمزمه ی مهر و وفا از عرفی شیرازی غزل 100
1. از تو کس زمزمه ی مهر و وفا نشنیده است
بلکه گوش تو همین زمزمه ها نشنیده است
تا چشم عشوه ساز تو مهمان از عرفی شیرازی غزل 101
1. تا چشم عشوه ساز تو مهمان فتنه است
شیرین تبسمت نمک خوان فتنه است
مدار صحبت ما بر حدیث زیر از عرفی شیرازی غزل 102
1. مدار صحبت ما بر حدیث زیر لبی است
که اهل هوش عوام اند و گفتگو عربی است
غمگساری در لباس دشمنی از عرفی شیرازی غزل 103
1. غمگساری در لباس دشمنی محبوبی است
خشم و ناز آرایش بیرون و بزم خوبی است
حیرت ملازم گل رخسارهٔ از عرفی شیرازی غزل 104
1. حیرت ملازم گل رخسارهٔ کسی است
دیوانگی نتیجه نظارهٔ کسی است
از شوق که این ناله گرانمایه از عرفی شیرازی غزل 105
1. از شوق که این ناله گرانمایه متاعی است
این شعله ی دل نام دگر سست سماعی است
زبان ز نکته فرو ماند و راز از عرفی شیرازی غزل 106
1. زبان ز نکته فرو ماند و راز من باقی است
بضاعت سخن آخر شد و سخن باقی است
دل به صد ره می رود اما مراد از عرفی شیرازی غزل 107
1. دل به صد ره می رود اما مراد دل یکی است
راه اگر بسیار باشد، «باش» گو، منزل یکی است
نشاء مخموری ام با مستی از عرفی شیرازی غزل 108
1. نشاء مخموری ام با مستی مجنون یکی است
صد شرابم هست در ساغر کزان ها خون یکی است