غزلیات عرفی شیرازی

1 شب عشاق ز روز دگران در پیش است مرگ این طایفه، بسیار، ز جان در پیش است

2 من همان روز که جولان تو دیدم گفتم که فراموشی ام ز دست و عنان در پیش است

3 چه غم از پرده دری های نمیم است مرا که بر انداختن نام و نشان در پیش است

4 برو ای عقل منه منطق و حکمت پیشم که مرا نسخه ی غم های فلان در پیش است

1 غزلی گفته‌ام آن باعث گفتار کجاست نوگلی چیده‌ام آن گوشهٔ دستار کجاست

2 یک سبو می به در صومعه آرم که دگر می‌فروشان بستانند که بازار کجاست

3 خرمن آن ده دنیا به جوی گو بفروش آن که داند که سر کوچهٔ خمار کجاست

4 گام اول به سرت بر نهم اندر طلبش گر بدانم که گشایندهٔ اسرار کجاست

1 مدار صحبت ما بر حدیث زیر لبی است که اهل هوش عوام اند و گفتگو عربی است

2 قبول خاطر معشوق شرط دیدار است به حکم شوق تماشا مکن که بی ادبی است

3 نکاح دختر رز بود دوش با عرفی هنوز قاضی شهرش در رطبی است

1 مراد و خضر عنان گیر باید از چپ و راست که کج روی نکنم ور نه عزم راه خطاست

2 عجب که باورم آید از راه اندیشی که آفتاب قیامت ز سایه ی طوبی است

3 به ملک صدق گنه را به عفو دشمنی است جزاء جرم در این خطه جزو کاه رباست

4 به میوه ای که رسد دست امیدوارم کن که دست کوته و شاخ بلند دام بلاست

1 تا روی دل فروز تو بستان آتش است دل نغمه سنج گلستان آتش است

2 یارب چه آتشی تو که چندین هزار داغ از شعله ی جمال تو در جان آتش است

3 گر مست حیرتیم ز روی تو دور نیست آتش پرست واله و حیران آتش است

4 افسرده را نصیب نباشد دل کباب آن یابد این نواله که مهمان آتش است

1 زخم کاویدن بر او الماس بستن کار کیست رسم غم خواری نکو می داند این غمخوار کیست

2 مشتری بودن نه حد ماست در بازار دوست چشم بستن از متاع، آخر ببین بازار کیست

3 این وصال جاودان، وین لطف روز افزون، دلا منتم بر دیده، لیک از گریه ی بسیار کیست

4 طعنه بر آرایش دست و میان ما مزن چون نه ای آگه که ناقوس که و زنار کیست

1 صومعه دیدم به جز مشتی بروت باد نیست جز عصای آبنوس و شانه ی شمشاد نیست

2 بی نفس ارباب معنی زندگانی می کنند لیک یک مو بر تن ای جمع بی فریاد نیست

3 وصف جنت کم کن ای رضوان که در بستان عشق سرو و سوسن بی شمار است و یکی آزاد نیست

4 تهنیت جز در مصیبت پیش ما عیب است، عیب عید را در شهر ما رسم مبارک باد نیست

1 چراغ عشق به گلخن شود دلیل مرا شبی به گلخن خود می برد خلیل مرا

2 ز باغ وصل ثمر خواهم آن قدر که دهند کجا نظر به کثیر است و یا قلیل مرا

3 رو ای مگس به مگس ران مساز محتاجم که منفعل نکند بال جبرییل مرا

4 علاج تشتگی ام خون دل کند ور نه ز روی لب گذرد بند سلسبیل مرا

1 بر دل یوسف غمی در کنج زندان بر نخاست کز پریشانی فغان از پیر کنعان بر نخاست

2 وه که تا لب های من آلوده از افغان نکرد تشنگی از هر طرف، جویی به حیوان بر نخاست

3 باغبان عشق با دعوی به رضوان گفت خیز تا در هر باغ نگشادیم رضوان بر نخاست

4 عشق را نازم که شاه حسن در بزم ازل بهر دل تعظیم کرد، از بهر ایمان بر نخاست

1 اندوه هجر پیشه و شادی من است جویای آفتابم و شب هادی من است

2 زود آ ، که توتیا شود، این بیستون هجر زین سان که زیر تیشه ی فرهادی من است

3 تا خوانده ام که هیچ گره بی گشاد نیست تلخی فروش هجر تو قنادی من است

4 خضرم به چشم خوانده و ترسم خجل شود این خاک چشمه خیز که در وادی من است