نگفتن و نشنودن زبان و گوش از عرفی شیرازی غزل 85
1. نگفتن و نشنودن زبان و گوش من است
هزار نغمه گره در لب خاموش من است
منم که طاعت بت لازم سرشت از عرفی شیرازی غزل 86
1. منم که طاعت بت لازم سرشت من است
اگر به کعبه عبادت کنم کنشت من است
گو ز من دل جمع دار آن کس که از عرفی شیرازی غزل 87
1. گو ز من دل جمع دار آن کس که با من دشمن است
هر که خود را دوست می دارد به دشمن دشمن است
درد نایافت ز بی دردی اقبال از عرفی شیرازی غزل 88
1. درد نایافت ز بی دردی اقبال من است
ور نه مقصود من افتاده به دنبال من است
ممنون ترکتازی گردون دل از عرفی شیرازی غزل 89
1. ممنون ترکتازی گردون دل من است
آماده ی هزار شبیخون دل من است
مگر زمانه اسیر کمند آه من از عرفی شیرازی غزل 90
1. مگر زمانه اسیر کمند آه من است
که باز بالش امید تکیه گاه من است
اندوه هجر پیشه و شادی من از عرفی شیرازی غزل 91
1. اندوه هجر پیشه و شادی من است
جویای آفتابم و شب هادی من است
من بلبل آن گل که گلابش همه از عرفی شیرازی غزل 92
1. من بلبل آن گل که گلابش همه خون است
مرغابی آن بحر که آبش همه خون است
تنها نه دلم باده ی نابش همه از عرفی شیرازی غزل 93
1. تنها نه دلم باده ی نابش همه خون است
مغز قلم و مغز کتابش همه خون است
خوناب آتشین ز سر من گذشته از عرفی شیرازی غزل 94
1. خوناب آتشین ز سر من گذشته است
وین سیل آتش از جگر من گذشته است
وه که از دوختن، این چاک گریبان از عرفی شیرازی غزل 95
1. وه که از دوختن، این چاک گریبان رفته است
این شکافی است که تا دامن ایمان رفته است
دلم به قبله ی اسلام مایل از عرفی شیرازی غزل 96
1. دلم به قبله ی اسلام مایل افتاده است
صنم تراش من از کفر غافل افتاده است