غزلیات عرفی شیرازی

1 جنگ آتش، آشتی آتش، مدارا آتش است خوش سر و کاری از آن بدخو مرا با آتش است

2 باده خواهی باش تا از خم برون آرم، که من آن چه در جام و سبو دارم، مهیا، آتش است

3 با که گویم سر این معنی که نور حسن دوست با دماغ ما گل و در چشم موسی آتش است

4 هم سمندر باش و هم ماهی که در جیحون عشق روی دریا سلسبیل و قعر دریا آتش است

1 گرد محنت به طوف منزل ماست زهر غم تشنه ی لب ماست

2 برق آتش فروز جوهز کل دود اندیشه های باطل ماست

3 در مبندید بر رخ رضوان که ز عهد الست سائل ماست

4 هر چه روید ز کشتزار ملال ریشه ی آن دویده در گل ماست

1 از نور یار چون نفسم خانه روشن است بیرون برید شمع که کاشانه روشن است

2 نازم به فیض عشق که در خانقاه و دیر چشم و چراغ شمع به پروانه روشن است

3 از حسن دوست دم به دم اسرار گفتن است هر چند قدر گوهر یکدانه روشن است

4 صد شمع سوختم که خرد پیش بر دمد پنداشتم که دیده ی فرزانه روشن است

1 می مغانه که از درد شور و شر صاف است به محتسب ندهی قطره ای که اسراف است

2 امام شهر ز سرجوش خمر نپرهیزد نزاع بر سر ته شیشه های ناصاف است

3 مذمت می و مطرب ز گمرهی چه عجب که شیوه دانی شهدش بهین اوصاف است

4 لباس صورت اگر واژگون کنیم، بیند که خرقه ی پشمین جامه ی طلا باف است

1 نوشیم شربتی که شکرها درو گم است داریم عزلتی که سفرها درو گم است

2 صد روشنی است در تتق تیره روزنم فیروز شام من که سحرها درو گم است

3 در طبع صد کرشمه و تحریک جلوه نیست این نخل خشک بین که ثمرها درو گم است

4 طالع ببین که بر اثر یاس می رود این ناله ی حزین که اثرها درو گم است

1 نگفتن و نشنودن زبان و گوش من است هزار نغمه گره در لب خاموش من است

2 می ای که می رود امروز در گلوی دو کون کمینه جرعه ی ته شیشه های دوش من است

3 به محفلی که اسیران کشند خون جگر سرود انجمن افغان نوش نوش من است

4 نوای صور که گویند مرده زنده کند حکایتی است وگر هست هم نوای من است

1 یک سخن نیست که خاموشی از آن بهتر نیست نیست علمی که فراموشی از آن بهتر نیست

2 اینک اصحاب حرم ، جرعه زنی، نزع و صلاح کو صلاحی که قدح نوشی از آن بهتر نیست

3 گر چه از هم نفسان جمله وفا می بینم آن وفا کو که جفا کوشی از آن بهتر نیست

4 هست هشیاری آسوده دلان قابل راز این قدر هست که بیهوشی از آن بهتر نیست

1 عشق کو تا در بیابان جنون آرد مرا تشنه سازد، بر لب دریای خون آرد مرا

2 در می طامات خوش لایعلقم، مطرب کجاست تا به هوش از نغمه های ارغنون آرد مرا

3 در بهشتم کن خدایا تا نمانم شرمسار تا که از شرم گنه دوزخ برون آرد مرا

4 می رود اندیشه ام در کعبه از دیر مغان می برد باری نمی دانم که چون آرد مرا

1 کوی عشق است و همه دانه و دام است اینجا جلوهٔ مردم آزاده حرام است اینجا

2 هرکه بگذشت در این کوی به بند افتاده‌ست طائر بی قفس و دام کدام است اینجا

3 آن‌که هر گام بلغزید در این کوی برفت صنعت راهروان لغزش گام است اینجا

4 عشرت بزم تو زآن است که محنت بر ماست صبح آن ناحیه وقتی‌ست که شام است اینجا

1 خبری خواهم از آن کوی که اعزازی هست ز برون عرض نیازی ، ز درون نازی هست

2 گاه گاهی به دعا یک دو بساطی در باز عشق این شیوه ضرور است، دغابازی هست

3 های هایی ز من بلبل عشرت بشنو در مصیبت کده هم مرغ خوش آوازی هست

4 آتشین بال و پرم دود بر آرد ز قفس گو ندانم که مرا رخصت پروازی هست