غزلیات عرفی شیرازی

1 منم که طاعت بت لازم سرشت من است اگر به کعبه عبادت کنم کنشت من است

2 اگر چه حسن عمل نیست اجر آن هم نیست که چشم اهل مروت به زشت من است

3 روم به دوزخ و شکر بهشت می گویم که این به نزد مکافات من بهشت من است

4 کنار کشت و لب جو به غم زبان دارد میان دایره ی غم کنار کشت من است

1 گر شوم صد سال محروم از نگاه روی دوست دیده نگشایم مگر وقتی که آیم سوی دوست

2 تا قیامت هر سر مویم جدا در خون تپد گر به آرامم نباشد رخصت از سرکوی دوست

3 ای مسیحا زانو از لطفم به زیر سر منه عهد این شوریده سر مشکن به خشت کوی دوست

4 از کمال خرمی عاشق نگنجد در کفن گر نسیمی آید و گوید که دارم بوی دوست

1 تاج زر گر بودش فتنه ی از بهر خود است فتنه این است که در زیر کلاه نمد است

2 معنی تجربه بشناس و ره تجربه گیر تا بدانی که تو را ظلم عدالت مدد است

3 در میانی خزف و گوهرم اندیشه به جاست من که دی هر که نکو یافتم امروز بد است

4 گر شود جام بدل شخص مبدل نشود هر کجا یا صنم آمد به زبان یا صمد است

1 منم که یافته ام ذوق صحبت غم را به صبح عید دهم وعده ی شام ماتم را

2 ز لاف صبر بسی نادمیم، طعنه مزن مروت که ملامت بلاست ملزم را

3 به لذت ابد ار زنم او دلا مژده که داد بی اثری انفعال مرهم را

4 هوای باغ محبت به غایتی گرم است که هیچ سبزه ندیده است روی شبنم را

1 گفت و گوی غم یعقوب بود پیشه ی ما بوی پیراهن یوسف دهد اندیشه ی ما

2 اندر آن بیشه که با شیر دُمم آفت نیست روبه از بی جگری رم کند از بیشه ی ما

3 کوهکن صنعت ما داشت ولی فرق بسی است قوت بازوی دل می طلبد تیشه ی ما

4 در دل ما غم دنیا غم معشوق شود باده گر خام بود پخته کند شیشه ی ما

1 صد شکر کز اقبال غم و لشگر آفت در مملکت عشق نشینم به خلافت

2 هر چند که در خورد جمالت نظری نیست حیف است که پنهان بود آن حسن لطافت

3 تا دختر رز دست در آغوش برقصید گو محتسب شهر مکن ترک ملامت

4 هر چند که شمشیر به بیگانه نراند بر حوصله ی عشق بکش تیغ ظرافت

1 هر خنده دریچه ی گشاینده ی غم است هر انتعاش نایره ی قفل ماتم است

2 دل زنده ساز قدر مسیح و مرا مسنج غافل مباش آن نفسی بود و این دم است

3 حیف است حیف، بس مکن ای کاوش دلم هر ناله را خراشی و هر گریه را نم است

4 باغی است گریه در جگر تشنه ام کزان صد لاله زار سوخته در زیر یک شبنم است

1 گو ز من دل جمع دار آن کس که با من دشمن است هر که خود را دوست می دارد به دشمن دشمن است

2 در حصار عافیت بی ذوق را آرام نیست آن که ذوق فتنه یابد به آهن دشمن است

3 گوش معزول است در خلوتگه ارباب راز دود شمع خلوت ایشان به روزن دشمن است

4 بس که دیدم جور دشمن، دشمنم با جور دوست آن که در آتش بود با نار ایمن دشمن است

1 التفاتی نیست با امید مطلوب مرا مرحمت با یاس باشد، خوی محبوب مرا

2 تا به حال من کند اندیشه های باطلش پیش او در آتش اندازید مکتوب مرا

3 زان حجاب افتاد و زین عم خانه می ناید برون دشمنی با خویش تا کی جان محبوب مرا

4 گفت و گو های دل شوریده ام باطل مدان بهره ی از هوشمندی هست مجذوب مرا

1 بخت جم و کاووس، عنانش به کف توست پیش آمدن از بخت، کشکش از طرف توست

2 وصفی نبود کان شرف ذات تو گردد جز بندگی شاه جهان کان شرف توست

3 با ساز و نوا باش و ببین تا چه سرودم ای آن که سنان پای زن نعره دف توست

4 بشکسته عدو، نامه ی فتح تو نوشتم دولت خبرم داد که فتح از طرف توست