غزلیات عرفی شیرازی

1 صد شکر که بتخانه ی اندیشه خراب است ناقوس و تبش در گرو باده ی ناب است

2 با قسمت خود هر که تو بینی جم و دارا است محتاجی مردم همه آن سوی حساب است

3 سیرابی و لب تشنگی از هم نشناسیم این است که آسایش ما عین عذاب است

4 حرمان مرا شوق دهد نشاء مقصود بس تشنه فرو مرد ندانست که آب است

1 عهد حسنش روزگار دستبرد آتش است صاف آتش حسن او خورشیدبرد آتش است

2 خان و نان عالمی از آتش حسنش بسوخت در شمار خانه سوز روزبرد آتش است

3 بستگان عشق را بی دل برد آب حیات این متاع آماده بهر دست برد آتش است

4 عرفی اندر عشق اگر ناقص بود افسرده نیست صید عشق ار خام باشد نیم خورد آتش است

1 نداد نور شراری چراغ هستی ما گلی نچید ز شاخ، دراز دستی ما

2 عنایت صمدی رد کفر ما نکند اگر کمال به دیر و صنم پرستی ما

3 سر فتادگی تا به عرش می ساید کلاه فخر بلندی ربود پستی ما

4 ز نیم مستی ما زآن کرشمه می‌بارد که چشم شاهد عشق است نیم مستی ما

1 کسی که دیده به حسن تو آشنا کرده است هزار گنج صرف توتیا کرده است

2 ببین چه آفت جانی که هر که دید تو را نه از برای تو، از بهر خود دعا کرده است

3 بیار باده و آماده ساز مجلس عیش که شیخ صومعه با نفس خود صفا کرده است

4 کسی که روی وی از قبله گشت در دم مرگ بدان که در ره دل روی در قفا کرده است

1 در باغ طبیعت بفشردیم قدم را چیدیم و گذشتیم،گل شادی و غم را

2 نوبت به من افتاد، بگویید که دوران آرایشی از نو بکند مسند جم را

3 در بحث دل و عشق تصرف نتوان کرد در خون کشد این مساله برهان حکم را

4 الماس بود طعنه شنو از جگر ما بیهوده به زهرآب مده تیغ ستم را

1 از تو نوشت و داد دل آرمیده را غم نامه های شسته و صد ره دریده را

2 شادم که در تپیدن خاصی فکنده ام هر ذره از وجود دل آرمیده را

3 الماس ریزه کس نخرد در دیار عشق کانجا به توتیا نبود صلح دیده را

4 آورده ام به کف سر زلفی که بر دلم شب کرده صبح عافیتی نادمیده را

1 هوش اگر ناخن زند بر دل شراب ناب هست ور سبو از می تهی گردد خمار و خواب هست

2 ای که گویی باعث غم خوی غمگین روی باش غم ز بی باکی ندارم ورنه خود اسباب هست

3 گر نمی ارزم به وصلت ز آرزو منعم مکن در دل عاشق هزاران مطلب نایاب هست

4 از خیالت هر شبم بام در دل روشن است ماه گو طالع مشو در کوی من مهتاب هست

1 دریا فراخ و کشتی ما بی معلم است این درد زان زیاده که پایان موسم است

2 آنان که لاف مرتبه ی قرب می زنند پهلو تهی کنند ز امکان که ملزم است

3 مردم اگر چه نقل ز فیض خرد کنند ما دشمنیم با خرد، اندیشه حاکم است

4 هر نکته ای که هست به وجهی توان شناخت تاوان جهل بی خردان بر معلم است

1 ای دل حدیث صبر شنیدن ز بهر چیست زهر است در پیاله، چشیدن ز بهر چیست

2 ای عیش غم که مرهم آسایش منی در زخم سینه نرم خلیدن ز بهر چیست

3 کشت وفا عزیز تر است ای نسیم وصل چندین به شوره زار وزیدن ز بهر چیست

4 این دشت را سموم نسیم است و شعله آب این سبزه را امید دمیدن ز بهر چیست

1 شب تا سحر کنم عجز، تا بوسم آستان را آخر سپارشی کن، بی درد پاسبان را

2 کین را به مهر مفروش ای عشق دوست دشمن زین بهترک فرا گیر یاران خرده دان را

3 تا کی فروشم آخر بی سود گوهر مهر هر چند گفته باشم من دوستم زیان را

4 من بلبل بهشتم اما درین گلستان در روز بد نهادم بنیاد آشیان را