تا کی به حرم تشنه لب و مضمحل از عرفی شیرازی غزل 491
1. تا کی به حرم تشنه لب و مضمحل افتم
کو دیر محبت که به دریای دل افتم
...
1. تا کی به حرم تشنه لب و مضمحل افتم
کو دیر محبت که به دریای دل افتم
...
1. نالنده ام ز درد مگر بلبلم
جوشنده ام به حسن مگر شبنم گلم
...
1. زین بزم نه این بار بر آشفتم و رفتم
کی بود که تلخی ز تو نشنفتم و رفتم
...
1. خانه زاد محنتیم، آسودگی کم دیده ایم
آن چه از غیز زخم بیند، باز مرهم دیده ایم
...
1. شهید وصلم و سیراب تر ز یاقوتم
ز نخل توبه تراشیده اند تابوتم
...
1. خوش آن مستی که باشد دوست پند آموز و دشمن هم
ملامت ذره وار از در درون آید، از روزن هم
...
1. چه دور است این که نفع از گردش گردون نمی بینم
غم لیلی نمی یابم، دلی مجنون نمی بینم
...
1. می فروشم راحت و عشق ستمگر می خرم
می دهم روز خوش و آسیب اختر می خرم
...
1. ساغر ز دست مردم آزاده چون کشیم
لبریز گشته ایم ز خون، باده چون کشیم
...
1. از گریه های بیهده سر تا به پا ترم
هر چند بیش گریه کنم بی صفاترم
...
1. چون زخم تازه دوخته ز خون لبالبم
ای وای اگر به شکوهٔ او آشنا لبم
...
1. ما جام درد با دف و نی کم کشیده ایم
دایم قدح نهفته ز محرم کشیده ایم
...