غزلیات عرفی شیرازی

1 آن طره چون علم به سر دوش می زند نازک سبک عنان به کف هوش می زند

2 زنهار به هوش باش در این بزم آتشین تا نغمه حلقه ای به در گوش می زند

3 من در نفس گدازی و این عشق بدگمان قفلم هنوز بر لب خاموش می زند

4 ای خاک مست شو که ز غیرت امام شهر سنگی به جامِ رِند قدح نوش می زند

1 حیف است که دستی به نمکدان تو یابند زاغان هوس را، مگس خوان تو یابند

2 ای گل ز صبا راه بگردان که مبادا مرغان به نسیمش ره بستان تو یابند

3 باید که رسد جان به لب خضر و مسیحا تا قطرهٔ از چشمهٔ حیوان تو یابند

4 آن فتنه که در خون کشد آشوب قیامت در سلسلهٔ زلف پریشان تو یابند

1 چند از این ششدر غم فال گشادی بزنیم به کمان آمده عنقا که مرادی بزنیم

2 چند از این شیشه بگیریم و بریزیم به کام یک دو جامی به کف خویش نژادی بزنیم

3 در نیارد که دمی غاشیهٔ غم نکند سر دهیم این دل و با یک دل شادی بزنیم

4 بر دل صد ورق از یاس ببندیم گره بر دل صد ورق از یاس ببندیم گره

1 هوشم به نگاهی برد، جانانه چنین باید یک جرعه خرابم کرد، پیمانه چنین باید

2 تا کرد بنا عشقت، افسانهٔ هجران را در خواب فنا رفتم، افسانه چنین باید

3 از بس که غبار غم، از سینه بشد رُفته تا زانوی دل گرد است، این خانه چنین باید

4 بیگانه به دور من، رخساره کند پنهان رنجش نتوان کردن، بیگانه چنین باید

1 آنجا که بخت بد به تقاضا غلو کند کاری که یأس هم نکند، آرزو کند

2 بسا دانه های مهر فشاندیم و خاک شد تا ریشه در زمین که فرو کند

3 طالب به کام می رسد ار سعی کامل است بازش مدار اگر جست و جو کند

4 داروی عیسی به قدح داشتم ولی مشفق نداشتم که مرا در گلو کند

1 داغ داغم کرد یأس و طالب کامم هنوز دوزخی در هر بُن مو دارم و خامم هنوز

2 آبم آتش گشت و خاکم شد ز خاکستر بدل اندرین ره کس نمی داند سرانجامم هنوز

3 صدهزاران شب ز آه آتشینم تیره روز بخت بد بین در شکنج ظلمت شامم هنوز

4 بس که صیاد مرا هر گوشه دام و دانه ایست دانه شد در صیدگاهم سبز و در دامم هنوز

1 از مرگ من آن عشوه نما را که خبر کرد آن فتنهٔ ماتم زده ها را که خبر کرد

2 افسانهٔ غم های تو گویند به نوحه از درد دلم اهل عزا که خبر کرد

3 گویند که آشفتگئی هست درآن زلف زین غم، که فزون باد، صبا را که خبر کرد

4 بودند به هم گرم نگاه من و معشوق بیگانگی آموز حیا را که خبر کرد

1 از بس که بود جان، دم رفتن نگرانش هر گام اجل می کشد از رحم عنانش

2 این بخت که افسانهٔ عشق تو شنیدست در شور قیامت بود این خواب گرانش

3 دل مسند شاهی است که صد دلبر کنعان در مملکت حسن بود دست نشانش

4 زحمت مکش ای خضر که از بیم ملامت الماس بسایند به لب تشنه لبانش

1 هر چه با او گویم، از مردم دگرگون بشنوم باز حرفی گفته ام، امروز، تا چون بشنوم

2 واعظا درماندهٔ رسوای عشقم، دم مزن گر توانم نکتهٔ زان لعل می گون بشنوم

3 تشنهٔ غم بودم اکنون شاد گردم هر کجا از لب غم دیدگان دشنام پر خون بشنوم

4 کز شنفتن کرد گفتن گنگ، طرفه زیرکم ور بگویم خود بر آن باشم که افزون بشنوم

1 جان می رود ای اشک ز دنباله روان باش وی ناله تو هم چند قدم پیرو جان باش

2 ای شوق درافشای غمم این چه شتاب است کو راز من غمزده یک چند نهان باش

3 می آید و می بارد ازو ناز و تعافل ای دیدهٔ امید به حسرت نگران باش

4 مستانه پی سوختن جان و دل آمد ای دل همه طاقت شو و ای تن همه جان باش