غزلیات عرفی شیرازی

1 چون عشق بت ز کعبه به دیرم حواله کرد تسبیح شکر گو شد و ناقوس ناله کرد

2 بر آستان دیر نهادیم روی گرم هر ذره صد معامله با روی لاله کرد

3 آب حیات چون طلبد کس، که بخت ما این زهر هم به خون جگر در پیاله کرد

4 مجموعه ساز عشق الم نامه ی مرا نا خوانده برد، خاتمه ی صد رساله کرد

1 که دست در خُمِ مِی زد، که خون ما جوشید که برفروخت که درچشم ما حیا جوشید

2 هزار آبله از هر نفس فروریزد چنین که از ته دل تا لبم دعا جوشید

3 ترانهٔ که چمن را به خون گرم گرفت که ناگذشته بر او سینهٔ صبا جوشید

4 کرشمهٔ که بر اصحاب درد می بارد که خون گرم شهیدان هزار جا جوشید

1 مرا دردی است که از داروی راحت بیش می‌گردد فلک بیهوده بر گرد دکان خویش می‌گردد

2 ببین کز نشتر مژگان او بختم چه پیش آرد که موی بستر سنجاب نیش می‌گردد

3 به نوعی دیده‌ام از گریهٔ بسیار نازک شد که گر بر لاله و ریحان گشایم ریش می‌گردد

4 دل گم‌گشته‌ای کو تا دگر در سینه باز آید که چون صف‌های مورم درد و غم در پیش می‌گردد

1 آنان که غمت مایهٔ افسانه نسازند با همدمی محرم و بیگانه نسازند

2 افسانه مخوانید که مستان خرد سوز با مصلحت مردم فرزانه نسازند

3 زنار نمودم به همه صومعه داران تا دام رهم سبحهٔ صد دانه نسازند

4 تا حشر سراسیمه به هرکوچه درآید گر خاک مرا خشت حرم خانه نسازند

1 نزدیک لب رسانده شکستیم جام صلح دشمن غیور بود نبردیم نام صلح

2 ناکرده صلح چشم نمودی و این سزاست آن را که اعتماد کند بر دوام صلح

3 دیری است که از زیارت ما بهره مند نیست بت خانه ی عداوت و بیت الحرام صلح

4 آنان که حسن و عشق موافق شناختند بر جنگ لایزال نهادند نام صلح

1 کدام لحظه دلم گرد غم نمی گردد هلاک درد و فدای الم نمی گردد

2 گدام زهر بلا درسفال می ریزم که آب در دهن جام جم نمی گردد

3 فغان که از خرد و عشق کرده ایم قبول دو کارخاه که همراه هم نمی گردد

4 هوای صومعه را نیست نشئهٔ گردی گه هیچ بندی و مستی علم نمی گردد

1 آن فتنه ای که مرا از تو التماس نیست تا هست او به ملک دلم روشناس نیست

2 گر خلق پاسبان متاع سلامت اند محنت متاع ماست که محتاج پاس نیست

3 با گفته در مساز که گفتار پرده است هر نکته ای که گفته شود بی لیاس نیست

4 شیر آیدم به راه و بر او بر غلط کنم ور نه به راه عشق مگس بی هراس نیست

1 منصور و اناالحق زدن و دار و دگر هیچ ماییم و لبالب شدن از یار و دگر هیچ

2 گر ره به مراسم کده ی عشق بیابی الماس بنه بر دل افگار و دگر هیچ

3 بر لوح مزارم بنویسید پس از مرگ کای وای ز محرومی دیدار و دگر هیچ

4 از کعبه گر این بار برون ام بگذارند ناقوس به دست آرم و زنار و دگر هیچ

1 به رغم توبهٔ من چون لبت پیاله بنوشد به روی گرم تو ساقی، که خون توبه نجوشد

2 بهای گوهر یوسف، کسی خود او نشناسد همان به است که او را کسی به او نفروشد

3 کسی به بندگی آرد، که در شمایل طاعت در بهشت ببندد و به روی خویش نپوشد

4 غبار کوچهٔ راحت به دامنش ننشیند لباس درد تو بر هر که روزگار بپوشد

1 تا بود سراسیمه دلم در به دری بود اندیشهٔ دل جامگی و دل سفری بود

2 هرگاه که اندیشه عنان در کف من داشت کارم همه در کاسهٔ صاحب نظری بود

3 با آن که نمی داد امان سیلی فقرم دایم سر من درهوس تاجوری بود

4 هرگاه که مژگان مرا شوق تو برداشت گر قطره و گر دجله سرشکم جگری بود