غزلیات عرفی شیرازی

1 گر دَرِ عشق زنی تاب ملامت باید دل آمادهٔ آشوب قیامت باید

2 در قبول نظر عشق هزاران شرط است اول از عافیت رفته ندامت باید

3 تا به کی شاهد معنی بکشد بند نقاب عمر ها بر در اندیشه اقامت باید

4 حسن سلمی ز تماشاگه هر بوالهوس است چشمی از دیدن جز وِی به سلامت باید

1 فلک سای و غم صهبا،کسی هشیار کی ماند فنا گلچین و ما گل، عنچیه هم پر بار کی ماند

2 مگو صافی به از خلوت، نداند باغ و بستان را درش گر باز باشد، روی تو، دیوار کی ماند

3 منم دایم صلاح اندیش کارافتادگان، لیکن چو غم رو آورد اندیشه را، رفتار کی ماند

4 نپندارم که گر مشفق شوم، آسوده دل گردم دلی کافتد به دست عشق، بی آزار کی ماند

1 تا به کی عمر به افسوس و جهالت برود نشأ باده به تاراج ملامت برود

2 بخت بد را خجل از پرسش باطل چه کنم بهتر آن است که عمرم به بطالت برود

3 زاهد از کعبه عنان تافته می آید، لیک کاین طمع داشت که خضرش به دلالت برود

4 ره رو کعبه که دیر است حوالتگاهش برود، لیک ز دنبال حوالت برود

1 آن کو چو من از عشق پریشان ننشیند بر مسند توفیق شهیدان ننشیند

2 ای خضر شکستی به سرایت برسد، خیز کاین تشنگی از چشمهٔ حیوان ننشیند

3 با آن که مغان را همگی مایهٔ شیداست در دیر مگس بر لب مهمان ننشیند

4 گر چاشنی شربت درد تو بیابد هرگز مگس دل به لب جان ننشیند

1 اهل معنی سر به صحرای درونم داده اند جلوهٔ شیرین نشان قد چونم داده اند

2 دیگران در انتعاش از نغمه و من در ملال وه چه ذوقی از نوای ارغنونم داده اند

3 بسته ام صد رخنه از دین بهر تعمیر حرم خشتی از بهر الصنم بهتر ز کونم داده اند

4 از تماشای درون بزم زارم بی نصیب رخصت نظاره گاهی از برونم داده اند

1 شبم به خفتن و روزم به ژاژ خایی رفت غرض که مدت عمرم به بینوایی رفت

2 ز ناز راندی و دانم ولی نیابم باز که این معامله با طبع روستایی رفت

3 هزار رخنه به دام و مرا ز ساده دلی تمام عمر به اندیشه ی رهایی رفت

4 نیافت عشق درّ شب چراغ در ظلمات اگر که چه شب به دنبال روشنایی رفت

1 خوش آن که حیرتم از جلوهٔ جمال تو باشد هجوم گریه ام از بادهٔ وصال تو باشد

2 چنین که حسن تو را فتنه دوست کرده ، ندانم برای اهل قیامت ، چه در خیال تو باشد

3 به وصل چون بگدازد به حسرت تو سزاست که مانع نگهش هم انفعال تو باشد

4 ز ضعف خویش هلاکم امید و می ترسم که زنده مانم و این باعث ملال تو باشد

1 دلم ز گوشهٔ گلخن به طوف باغ آمد مگر خزان شده وقت نوای زاغ آمد

2 به بلبلان چمن بعد از این که گوش کند که عندلیب قفس دیده ای به باغ آمد

3 دلیل خانه سیاهی آفتاب این بس که آفتاب در این خانه با چراغ آمد

4 مگر وظیفهٔ عرفی نداده باده فروش که سوی صومعه مخمور و بی دماغ آمد

1 ز بوی باده دلم آب و رنگ می گیرد ز نام توبه آیینه ام زنگ می گیرد

2 ز محتسب مکن اندیشه ، زود باده بیار که او گناه بر اهل درنگ می گیرد

3 دلم ز کوی خرابات دور کرده، هنوز خبر ز کوچهٔ ناموس وننگ می گیرد

4 به ملک هستی ما رو نهاد سلطانی که ما به صلح دهیم او به جنگ می گیرد

1 دوش دل ناگشته سیر از وصل او بیهوش گشت لیک شادم کز فغان در محفلش خاموش گشت

2 مرده ام زین غم که ناگه نیش ها در وی خلد دوش چون دل با خیال دوست هم آغوش گشت

3 آن که دوش و دست او سجاده و تسبیح داشت جام می بر کف برون آمد، سبو بر دوش گشت

4 جان و دل دیدند هر گه با لقایش در سخن این تمامی چشم گردید، او سراسر گوش گشت