غزلیات عرفی شیرازی

1 دوش از پیش نظر، چون غمش از دل برود چه کنم آه، که یک دم ز مقابل برود

2 تا ابد ناوک کاری خورم و جان ندهم دشمنی گر نکند بخت، که قاتل برود

3 چون رود غمزهٔ او تیغ زنان، از دنبال نیم بسمل عجبی نیست که بسمل برود

4 به وداع که مرا می بری ای دل، بگذار گر بمیرم من و جان از پی محمل برود

1 شکستن دل ما کار زور بازو نیست هلاک اهل وفا جر به نوشدارو نیست

2 به عیب جویی مجنون بدم ولی گویم خوشا دلی که تسلی به چشم آهو نیست

3 چنین گلی نه از این لاله زار دهر برست وگر نیست سخن در جهان که خودرو نیست

4 علاچ زخم نه بازوی چاره خواست کند سرم که همدم درد است بار زانو نیست

1 مجنون تو هر دم روش تازه نسازد بد نامیت آرایش آوازه نسازد

2 احزای مروت همه جمع آمده، امید کش ناز تو بی بهره ز شیرازه نسازد

3 نازم به صفای مه کنعان، که زلیخا گر غیرت حور است ، که بی غازه نسازد

4 دریاست به یک حوصلهٔ رحمت ساقی در باده زند جام و به اندازه نسازد

1 خم بجوش آمد، بگو چون توبه اکنون بشکند توبه ای کز بی شرابی کرده ام چون بشکند

2 در چمن هرگز نکرد آن سرو قامت جلوه ای کز خجالت باغبان صد نحل موزون بشکند

3 بر دهانش زن گر آرد نام همت بر زبان تشنه ای کو جام جم بر فرق جیحون بشکند

4 گر دهم جامی به عشاق از خراب شوق دوست بوی لیلی گر بیاید رنگ مجنون بشکند

1 چه پرسی ام که به جانت هوای ما چه کند در آن چمن که گل آتش بود، صبا چه کند

2 تبسم تو که ناسور را دهد مرهم به سینه نیش زند، نیش غمزه را چه کند

3 هزار گونه مراد محال می طلبی تو خود بگو که اجابت به این دعا چه کند

4 مجو سعادت طالع، دمی، که فرصت نیست چو سر بریده شود، سایهٔ هما چه کند

1 غم تو نیست، به عیش جهان که پردازد هوای تیغ تو در سر، به جان که پردازد

2 چنین که غمزه به یک تیغ می کُشد همه را به کاوکاو دل خون چکان که پردازد

3 اگر لب تو نه در دل نمک نشان آمد به تازه کردن داغ نهان که پردازد

4 چو عشق یار که هم آلوده سوزد و هم پاک به قیمت گهر این و آن که پردازد

1 هم نوای بلبل و هم صوت زاغم می گزد خا ر چشمم می خراشد، گل دماغم می گزد

2 من بگویم نشئأء پروانه با من نیست، لیک این قدر دانم که تاثیر چراغم می گزد

3 من که دل دانسته در کوی تو گم کردم، چرا محرمی هر دم به تقریبی سراغم می گزد

4 با وجودآن که می دانم که دردم بی دواست دم به دم اندیشهٔ باطل دماغم می گزد

1 مرا ز غمکدهٔ سینه داغ می روید ز بزمگاه محبت چراغ می روید

2 تو پای کعبه ای آماده کن که در هر گام هزار خضر به راه سراغ می روید

3 بهشت کو که تماشا کند که حسن تو را ز باغ لاله و از لاله باغ می روید

4 مسیح گو گهر آفتاب را مفروش که از خزینهٔ ما شبچراغ می روید

1 دل خستگان که بستهٔ تدبیر می شوند وارسته از کمند به زنجیر می شوند

2 برگی ز بوستان خرابی نچیده اند جمعی که سایه گستر و تعمیر می شوند

3 این ناوک از کمان که آید که هر طرف صید افکنان نشانهٔ این تیر می شوند

4 این فتنه از کجاست که مستان شیرگیر گردن نهند و بستهٔ زنجیر می شوند

1 هر جا که هست او غمزه زن، آن غمزه آیین می برد دل می دهد، جان می چکد، سر می رود، دین می برد

2 از وعده گاه وصل او، هر شام تا غمخانه ام آرام در خون می تپد، امید تمکین می برد

3 کز باد عیش آباد وصل، آمد نسیم مژده ای کز خون دل گل می دهد، وز روی غم چین می برد

4 گر یار شادی هست دل، هر گه که نامش می برم بهر چه غم را هر زمان، صد گونه نفرین می برد