غزلیات عرفی شیرازی

1 سراپای وجودم در محبت ، حال دل دارد ز ذوق درد، بیرونم ، درون را مشتعل دارد

2 فغان از جلوهٔ حسنی که دل های شهیدان را ز ننگ آرمیدن های حیرانی خجل دارد

3 گل امید ما را آفت پژمردگی نبود که باغ آرزوی ما هوای معتدل دارد

4 به عهد حسن او گاه تبسم بینی از دل ها که گویی مردهٔ صد ساله در سینه دل دارد

1 نخورم زخم در آن کوچه که مرهم باشد نشوم کشته در آن شهر که ماتم باشد

2 خجل آن کشته که چون تیغ کشد غمزهٔ دوست احتیاجش به دم عیسی مریم باشد

3 گفت و گوهای حکیمانه نیالاید عشق واگذارید که این نکته مسلّم باشد

4 عقل را کرده ام از مغلطه خاموش، بلی خرقهٔ بی ادبان است که ملزم باشد

1 چه فتنه در دل آن عشوه ساز می گذرد؟ که گرم روی بر اهل نیاز می گذرد

2 دراین غمم که مبادا بگیرمش به ضمیر چو حرف اهل دل امتیاز می گذرد

3 به دل گذشتی و با آن که عمرها بگذشت هنوز دل ز بر جان به ناز می گذرد

4 به شهر عشق بنازم که ساکنانش را تمام عمر به عجز و نیاز می گذرد

1 دوش دل آرایش بزمش تمنا کرده بود دیدهٔ امید را مست تماشا کرده بود

2 جان ز شرم ناکسی، داخل نمی شد در بدن در حریم سینه کز اول غمت جا کرده بود

3 وصل لیلی مطلب مجنون نبود، او را مدام لذت آوارگی ها، دشت پیما کرده بود

4 ای طبیب از آه من کون و مکان در آتش است گر دوا می داشت ، درد من ، مسیحا کرده بود

1 اهل وفا که آتش ما تیز می کنند چون شعله سر کشد همه پرهیز می کنند

2 ای بی غمان حذر که غزالان مست یار فتراک عمر عافیت آویز می کنند

3 شمشیر غمزه-کند شد آهنگ قتل من کاین تیغ به خون جگر تیز می کنند

4 برخون کشتهٔ تو ملایک زنند جوش این شهد را ببین که مگس-ریز می کنند

1 آن مست ناز کز نگهش می فرو چکد خون ترحم از دم شمشیر او چکد

2 دارم گمان که نامهٔ عصیان شود سفید ده قطره اشک از پی شست و شو چکد

3 احباب گلفشان به لب جویبار و من خونم ز دیده جوشد و بر طرف جو چکد

4 من تلخی از ملامت دشمن نمی کشم این شربت از دماغ، مرا، در گلو چکد

1 چنان غم تو به آزار جان ما گستاخ که با رخ تو کند خوی آشنا گستاخ

2 قبای ناز چو پوشی بعد ازین یاد آر که می گشاد کسی بند این قبا گستاخ

3 نهال قد تو را رشک شاخ گل گفتم به شاخ گل نوزد بعد ازین صبا گستاخ

4 به عشق ساده رسد محرمی، نه عقل فضول کجاست قرب ادب پیشه و کجا گستاخ

1 آنم که تلخی ام ز غم افزون نوشته اند راز دلم به سینهٔ مجنون نوشته اند

2 چون گم شود جنون، که مسیحا دمان حسن حرز کرشمه بر لب افسون نوشته اند

3 نرخ خرابی دو جهان می کند از آن تاریخ های ناز تو بیرون نوشته اند

4 بر لوح زار نام شهیدان خیال تو لذت شناس زخم شبیخون نوشته اند

1 در محبت لب خشک و دل تر می خندد مست مخمور در این تنگ شکر می خندد

2 اهل دل خنده زنانند و نمی بیند کس لب این جمع به آیین دگر می خندد

3 ای کلیم، آتش ایمن، گل مقصود تو، چیست به تمنای محال تو شجر می خندد

4 دیده از شاهد امید فروبند و ببین که لب شام به صد ذوق سحر می خندد

1 هر کس که در بهار به صحرا برون رود عیش آن گهی کند که به ذوق جنون رود

2 عارف به خار و گل چو ببیند به روی دوست روزی دری گشاید و بیخود درون رود

3 حربا مجوی، بر اثر عشق رو، که گل رویش به مطلب است، ولی واژگون رود

4 سرچشمهٔ تراوش دشنام همت است هر ماجراکه بر سر دنیای دون رود