کجاست فتنه که آن شوخ را از عرفی شیرازی غزل 216
1. کجاست فتنه که آن شوخ را سوار کند
زمانه را گل آشوب در کنار کند
آنان که غمت مایهٔ افسانه از عرفی شیرازی غزل 217
1. آنان که غمت مایهٔ افسانه نسازند
با همدمی محرم و بیگانه نسازند
هر چند دست و پا زدم آشفته از عرفی شیرازی غزل 218
1. هر چند دست و پا زدم آشفته تر شدم
ساگن شدم ، میانهٔ دریا کنار شد
صد غم دمی بزاید، کانرا از عرفی شیرازی غزل 219
1. صد غم دمی بزاید، کانرا سبب نباشد
ز ابنای آفرینش، غم را سبب نباشد
خضر اگر بر لب کس منت آبی از عرفی شیرازی غزل 220
1. خضر اگر بر لب کس منت آبی دارد
بگذر از چشمهٔ حیوان که سرابی دارد
هر زمان در فتنه خوش نامهربانی از عرفی شیرازی غزل 221
1. هر زمان در فتنه خوش نامهربانی می‌شود
این همه غوغا برای نیم‌جانی می‌شود
عاقلان آدابت آموزند و از عرفی شیرازی غزل 222
1. عاقلان آدابت آموزند و رسوایت کنند
دامن جمعی به دست آور که شیدایت کنند
طریق دلبری تو مگر پری داند از عرفی شیرازی غزل 223
1. طریق دلبری تو مگر پری داند
که آدمی نه بدین شیوهٔ دلبری داند
هر که را نشأ غیرت به سلامت از عرفی شیرازی غزل 224
1. هر که را نشأ غیرت به سلامت باید
در مصاف غم دل تاب اقامت باید
خرد دارالشفای جهل، محنت‌خانه از عرفی شیرازی غزل 225
1. خرد دارالشفای جهل، محنت‌خانه می‌سازد
خراب مستی‌ام، کاین هردو را ویرانه می‌سازد
حدیث عشق جان فرسا بگویید از عرفی شیرازی غزل 226
1. حدیث عشق جان فرسا بگویید
به دزدان اینسخن اما بگویید
در محبت لب خشک و دل تر می از عرفی شیرازی غزل 227
1. در محبت لب خشک و دل تر می خندد
مست مخمور در این تنگ شکر می خندد