غزلیات عرفی شیرازی

1 اهل معنی دوش بر دوش عقولم دیده اند چون دعای خویش بر عرش قبولم دیده اند

2 آشنایی شان به من واپستر از بیگانگیست بس که ارباب حقیقت بوالفضولم دیده اند

3 غم هلاکم کرد و کس غمگین نمی داند مرا بس که در ایام آسایش ملولم دیده اند

4 دشمنان، عرفی، ز بس غمگین تراند از دوستان تا تمناهای نومید از حصولم دیده اند

1 با محبت گهر عجز و نیاز افشاند حسن مغرور برد، دامن ناز افشاند

2 گرد غم کور کند دیدهٔ جانم هر گاه دامن عشوهٔ امیدگُداز افشاند

3 مفشانید به دامان دلم گرد مراد که بر او طعنه زند، همت و ناز افشاند

4 آن چه در انجمن اهل صفا جلوه کند دست هر ذره بر او گوهر راز افشاند

1 حرم پویان دری را می‌پرستند فقیهان دفتری را می‌پرستند

2 گروهی زشت‌خویند اهل دانش که زیب و زیوری را می‌پرستند

3 از آن دعوی به شیخ و برهمن ماند که هر یک داوری را می‌پرستند

4 برافکن پرده تا معلوم گردد که یاران دیگری را می‌پرستند

1 بندهٔ دل شوم که او، خون فراغ می‌خورد خدمت درد می‌کند، نعمت داغ می‌خورد

2 طوبی و خلد عافیت، می‌نخرم به مشت خس زان که تَذَروِ این چمن، طمعهٔ زاغ می‌خورد

3 از چمنی نمی‌برد، نعمت برگزیده را آن که وظیفهٔ ثمر، از همه باغ می‌خورد

4 بی‌ادبی است موسی‌ام، ره بدهی به طور خود کو لب شعله می‌گزد، شمع و چراغ می‌خورد

1 جان ز شوق لبت شکر خاید دل به دندان غم جگر خاید

2 ظن پیری مبر که نغمهٔ کام بخت بر آب و دیر تر خاید

3 دل آشفته بخت من تا چند جای انگشت نیشتر خاید

4 آن که گیرد مزاج پروانه شعله چون میوه های تر خاید

1 هجران شب تار ما ندارد غم عقدهٔ کار ما ندارد

2 تا جان به هوای گل فشانیم گل میل کنار ما ندارد

3 گر عزم سفر کند خوشش باد جان طاقت بار ما ندارد

4 فردوس شراب دارد اما پیمانه گُسار ما ندارد

1 بیا که در چمن انتظار آب نماند جمال شاهد امید در نقاب نماند

2 ز بس که چشمهٔ امید نم نداد برون فریب تشنه لبان هم با سراب نماند

3 کدام مسألهٔ شرع در میان افکند که عقل معرفت آموز در جواب نماند

4 هدایتی که ز تزویر امتان عناد امید معرفت آموزی از کتاب نماند

1 هنوز خسته دلم راه عدم می زد که با گلوی خراشیده بانگ غم می زد

2 قضا هنوز نیفکنده بود طرح کنشت که کوس بی ادبی بر در صنم می زد

3 هنوز حسن نگاری ندیده بود صلاح که ترک غمزه به دل ناوک ستم می زد

4 هئوز سایه نشین آفتاب حسن ز زلف گرفته دست بر آن زلف خم به خم می زد

1 هیچ گه ناله ی من گوش زد آن مه نیست وین کمندی است که از بام فلک کوته نیست

2 آن چنان مست جمال است که شب تا به سحر می کشد جام و ز کیفیت می آگه نیست

3 بر حذر باش که در چه نفتد یوسف دل کاین زمان اهل مدد را گذری بر چه نیست

4 هر دم از انجمنی می شنود بوی تو دل هر نفس گر به دری روی نهد گمره نیست

1 ز چشمم آب حسرت می تراود ز هر مویم شکایت می تراود

2 چنان در دل خلد گاه نمازم که کفرم از عبادت می تراود

3 زهی بی آبرو آن دل که از وی به کاویدن محبت می تراود

4 بگو تیغ از چه شربت آب دادی که از هر زخم لذت می تراود