غزلیات عرفی شیرازی

1 صد غم دمی بزاید، کانرا سبب نباشد ز ابنای آفرینش، غم را سبب نباشد

2 خوش عالمی که در وی، کس کام دوست نبود در کام دوست نبود، پیک طلب نباشد

3 از عادت ظریفان، زنهار پر حذر باش کاندر نهاد ایشان، ذوق ادب نباشد

4 در ملک عشق کان را، بر شب بنا نهادند آغاز روز نبود، انجام شب نباشد

1 به لحد چگونه زین غم، دلم آرمیده باشد که لبی چنان به مرگم، چو تویی گزیده باشد

2 اثر از نمک چو یابد، دلم از شراب دایم که ز جام قطرهٔ می، ز لبش چکیده باشد

3 چو رود، ملول گردم، ز برم ، کناره سوزد که به شومی من آیا، سخنی شنیده باشد

4 نبرد دل غیورم، ز خدنگ یار لذت به کدام دل ندانم، هوسش خلیده باشد

1 کوی عشق است این که مرغ سدره، این جا، پر گذاشت خوشدلی آمد که تاج غم ربا بر سر گذاشت

2 عقل دل را در ره عشق رهبر شد، ولی تیز بینی کرد و در اول قدم رهبر گذاشت

3 آمد از شهر ازل با عالمی هوش و خرد بی وفا دل در عنان برتافتن اکثر گذاشت

4 دل گشای خویش را سنجید با دل بستگی زان کلید این جا شکست و قفل بر در گذاشت

1 کسی می طربم در ایاغ می ریزد که زهر غم به گلوی فراغ می ریزد

2 کسی عنان دلم می کشد به سوی مراد که خار فتنه به راه سراغ می ریزد

3 کسی که نعمت مقصود بر درش دیدم که استخوان هما پیش زاغ می ریزد

4 گدای نور بود آفتاب در بزمی که عشق خون جگر در ایاغ می ریزد

1 کسی به دور محبت خمار خم نکشد که در کشد قدح زهر، درد هم نکشد

2 تو را عبادت و مارا محبت ای زاهد بهل که کار به نادانی قلم نکشد

3 بسوز برهمنا سبحهٔ دیدهٔ ناقوس که ننگ نسبت ما دیر چون حرم نکشد

4 چو دود سینهٔ من سایه بان زند فردا ز آفتاب قیامت کسی الم نکشد

1 کاش آن کسان که منعم از آن تند خو کنند صد دل نموده وام و نیم نگاهی به او کنند

2 این تشنگی به جام و قدح کم نمی شود با ساقیان بگو که فکر سبو کنند

3 این است التماس که ما را پس از وفات رندان باده نوش به می شست و شو کنند

4 نازم به غمزه اش که ز شوق خدنگ او آسودگان حیات دگر آرزو کنند

1 روی گرمی کو که داغم باز بوی خون دهد مرهمی نگذارد و خونابه ای بیرون دهد

2 سودهٔ الماس غم را داده آمیزش به زهر هست لذت بیدلی کو را ازین معجون دهد

3 گر زمام از پنجهٔ ناز آورد لیلی برون ناقه را سر در حریم سینهٔ مجنون دهد

4 چون لب فرهاد بوسد جلوه گاه دوست را نیم بوسی بس که بر جولانگه گلگون دهد

1 کو فنا تا زخم‌ها شمشیر بر مرهم نهند بی‌خودی و هوشمندی سر به پای هم نهند

2 عمر فرصت کوته است و دست یغمایی دراز تنگ‌چشمان را بگو تا برگ عشرت کم نهند

3 گر فشانم دُرد دَردی بر دل آسودگان تهمت بیداری صد شور از ماتم نهند

4 اشک‌ریزان ترا نازم که از لخت جگر یک چمن گل در کنار قطرهٔ شبنم نهند

1 خضر اگر بر لب کس منت آبی دارد بگذر از چشمهٔ حیوان که سرابی دارد

2 التفاتش به لب تشنهٔ ما نیست، دریغ هر که جام سخنی، زهر عتابی دارد

3 همه عاشق نکند دست به زلف تو دراز هر جنون شوری و هر سلسله تابی دارد

4 لن ترانی شنود مهتر ما، بی ارنی این حدیث است که هر وقت جوابی دارد

1 نگرفتم از تو جامی، سرم این خمار دارد به ره تو دیر مردم، دلم این غبار دارد

2 به بهانهٔ ترحم ، نکشی مرا ، وگرنه سر خون گرفتهٔ من، به بدن چه کار دارد

3 دل تنگ عیش مارا، که شمارد از صبوران که هزار زخم دندان، جگرش نگار دارد

4 سخنم از آن نباشد، بر اهل عیش روشن که چو باد کوچهٔ غم، نفسم غبار دارد