اهل معنی سر به صحرای درونم از عرفی شیرازی غزل 204
1. اهل معنی سر به صحرای درونم داده اند
جلوهٔ شیرین نشان قد چونم داده اند
چه فتنه در دل آن عشوه ساز از عرفی شیرازی غزل 205
1. چه فتنه در دل آن عشوه ساز می گذرد؟
که گرم روی بر اهل نیاز می گذرد
کسی که رو به حریم رضا نمی از عرفی شیرازی غزل 206
1. کسی که رو به حریم رضا نمی آرد
نوید وصل به سویش صبا نمی آرد
ز بهر داغ که مستان علاج از عرفی شیرازی غزل 207
1. ز بهر داغ که مستان علاج می طلبند
که جام می شکنند و زجاج می طلبند
تا بود سراسیمه دلم در به از عرفی شیرازی غزل 208
1. تا بود سراسیمه دلم در به دری بود
اندیشهٔ دل جامگی و دل سفری بود
تا به کی عمر به افسوس و جهالت از عرفی شیرازی غزل 209
1. تا به کی عمر به افسوس و جهالت برود
نشأ باده به تاراج ملامت برود
فغان کز سینه دائم آه بی از عرفی شیرازی غزل 210
1. فغان کز سینه دائم آه بی تاثیر می زاید
صباح عیدم از دل نالهٔ شبگیر می زاید
چه مهربان به سفر شد، چه از عرفی شیرازی غزل 211
1. چه مهربان به سفر شد، چه تند قهر آمد
فرشته ای بشد و فتنه ای به شهر آمد
مستان عشق خانه در آتش گرفته از عرفی شیرازی غزل 212
1. مستان عشق خانه در آتش گرفته اند
دائم قدح ز خوی تو آتش گرفته اند
تا قدم بر اثر نام و نشان از عرفی شیرازی غزل 213
1. تا قدم بر اثر نام و نشان خواهد بود
گوشهٔ دامن ما وقف میان خواهد بود
کسی که دل به وفای تو عشوه از عرفی شیرازی غزل 214
1. کسی که دل به وفای تو عشوه کیش نهاد
هزار داغ ندامت به جان خویش نهاد
زندانی شوق تو به گلزار از عرفی شیرازی غزل 215
1. زندانی شوق تو به گلزار نگنجد
جز در قفس مرغ گرفتار نگنجد