غزلیات عرفی شیرازی

1 اهل همت لب از دعا بستند کمر خدمت رضا بستند

2 گرد آیینه بود جاه جلال باز آئین غم کجا بستند

3 مژده ریزند بر سر و دستار کز گل فتنه دسته ها بستند

4 رفت هنگام بار سوختگان داغ ها بر لب صبا بستند

1 گر به خواب اجلم دیدهٔ جان گرم نشد حال دل چیست که امشب به فغان گرم نشد

2 ناوکی زد به دلم ، لیک چنان زآتش دل تیز بگذشت که پیکانش از آن گرم نشد

3 عرض کردند به ما روز ازل بود و نبود جز به دل دیدهٔ ما در دو جهان گرم نشد

4 آه ازین شرم که افسانه ای از آتش شوق آمد از دل به زبانم که زبان گرم نشد

1 گر باد شوم بر تو وزیدن نگذارند ور حسن شوم روی تو دیدن نگذارند

2 تا سر زده شادی به دلم، سوخته عشقت این سبزه ازین خاک دمیدن نگذارند

3 این رسم قدیم است که در گلشن مقصود بر خاک بریزد گل و چیدن نگذارند

4 گر شربت و گر زهر، به لب چون رسد این جام باید همه نوشید، چشیدن نگذارند

1 گر دل اهل حقیقت در راز افشاند زاهد از دامن دل گرد مجاز افشاند

2 همت این است که با این همه امید، دلم آستین بر اثر عجز ونیاز افشاند

3 عرق شبنم خلد است هر آن قطرهٔ خوی که سمند تو نگاه تک و تاز افشاند

4 چه عجب کز دل محمود فروریزد خون گر صبا سلسلهٔ زلف ایاز افشاند

1 فتادگان سر خود را به خاک پا بخشند به جان خرند شهادت که خون بها بخشند

2 خدا گواست که گرجرم ما همین عشق است گناه گبر و مسلمان به جرم ما بخشند

3 مریض عشق به زنجیر بند نتوان کرد در آن دیار که بیمار را شفا بخشند

4 نظر ز ننگ بدزدد گدای کوچهء عشق از آن متاع که در سایهء هما بخشند

1 مرا چو شب هجر اضطراب بگدازد قرار در دل و در دیده خواب بگدازد

2 برای شربت بیمار عشق او، رضوان گل بهشت به عزم گلاب بگدازد

3 عطای او به گنه جلوه ها کند فردا که رستگار ز ننگ ثواب بگدازد

4 دمی که شمع من آید ز انجمن بیرون ز نور شعلهٔ حسن، آفتاب بگدازد

1 مستان عشق خانه در آتش گرفته اند دائم قدح ز خوی تو آتش گرفته اند

2 این هم عنایتی است که غم های روزگار دنبال بی کسان مشوش گرفته اند

3 چون خم به ته، ز چاه بلا، دُرد سرکشند آنان که خو به بادهٔ بی غش گرفته اند

4 اینک ره گریز، چه سود از گریختن سر تاسر زمانه در آتش گرفته اند

1 دوش در دیر مغان بودیم و کس با ما نبود گفت و گوها رفت و تشویش نفس با ما نبود

2 رو نکردیم از حرم یک بار در آتشکده کز حریمش دامن خاشاک و خس با ما نبود

3 صد قدم رفتیم دور از کوی او در پس حجاب اضطراب یک نگاه بازپس با ما نبود

4 نعمت فردوس بر ما ریختند، اما نشد کام لذت یاب، چون ذوق مگس با ما نبود

1 به دل ز رفتن جانم چه عیش هاست، که نیست نکرده جای غمش صد صفا هاست، که نیست

2 مرا ز چشم تو هر شیوه ای که باید هست همین نهفته نگه های آشناست، که نیست

3 ز فتنه های جمال تو هر که بود رمید کنون رمیده ز حسنت همین حیاست، که نیست

4 دلی که چشم تو بیمارش از کرشمه نکرد به ناز بالش غم تکیه اش سزاست، که نیست

1 چون سنگ وفا به دست گیرد بس شیشهٔ دل شکست گیرد

2 بد مست شدم ، مگو که واعظ آهنگ ترانه پست گیرد

3 از محتسب آمد این که در خلد مستم ز می الست گیرد

4 ما را چه زیان که بهر خود شیخ آن نامه که نیست هست گیرد