غزلیات عرفی شیرازی

1 عشق کو کز دل و دین نام و نشان گم باشد اهل دل باشم و ایمان ز میان گم باشد

2 ای خوش آن حسرت دیدار ، که گردد ز دلم صد حکایت به دهان جمع و زبان گم باشد

3 ای خوش آن بیخودی و ذوق که بر خوان وصال راه آمد شد دستم به دهان گم باشد

4 تا ابد مشهد ما نکهت دل خواهد داشت بوی گل نیست که در فصل خزان گم باشد

1 چه مهربان به سفر شد، چه تند قهر آمد فرشته ای بشد و فتنه ای به شهر آمد

2 کرشمه ای که دگر ناخنی رساند باز گشود گریهٔ تلخ و هزار نهر آمد

3 قیاس کن که چه آبم رود به جوی حیات که گاه گریهٔ شادی ز دیده زهر آمد

4 به شومی دل از عافیت رمیدهٔ من ز کوه و بادیهٔ آوارگی به شهر آمد

1 طریق دلبری تو مگر پری داند که آدمی نه بدین شیوهٔ دلبری داند

2 کسی که هر بن مژگان به صد کرشمه سپرد سزد که هرسر موییش دلبری داند

3 ز جان طمع ببرد، یا به دل غمش بیند کسی که عادت آن ترک لشکری داند

4 ادب ز چشمهٔ لب تشنگی دهد آبم کدام خضر بدین چشمه رهبری داند

1 کجاست فتنه که آن شوخ را سوار کند زمانه را گل آشوب در کنار کند

2 گناه کارم و دردا که نیست آن عزت که انفعال به عفوم امیدوار کند

3 برای آن که دلیرش کند به خون ریزی زمانه شوق تو را مایل شکار کند

4 به ناله نرم بسازم دلت ، از آن ترسم که نالهٔ دگری در دل تو کار کند

1 دارم ز زخم غمزهٔ او لذتی که بود اما نماند جان مرا طاقتی که بود

2 اکنون نمی توان طلب نیم عشوه کرد دردم ببین که نیست مرا جراتی که بود

3 حرمان ز حد گذشت ولی چهرهٔ نیاز دارد بر آستان حرم نیتی که بود

4 از دیدنت نمردم و نادیدنم بکشت دردا که دارم از تو همان خجلتی که بود

1 تا بوی نعیم ستم از خوان تو یابند جان های شهیدان همه مهمان تو یابند

2 مهمان تو جمعی و مرا غم که مبادا سوز دل ریشم ز نمکدان تو یابند

3 سازند به محشر هدف تیر ملامت آن دست که کوتاه ز دامان تو یابند

4 آبی که بود تشنگی افزای مسیحا زهریست که در کام شهیدان تو یابند

1 ذوق در خاک تپیدن اگر از دل برود تا ابد کشته ی زار از پی قاتل برود

2 به وداعی که مرا می بری ای دل بگذار که بمیرم من و جان از پی محمل برود

3 بحر عشق است و به هر گام هزاران گرداب این نه بحریست کزو کشته به ساحل برود

4 گر بمیرم بنما چهره به من روز وصال حسرت روی تو حیف است که از دل برود

1 این صفا حسن و محبت ز هم اندوخته اند این دو شمع اند که از یکدگر افروخته اند

2 عشوه و ناز و تغافل که تراود از تو شیوه ها را همه گویی ز هم آموخته اند

3 ما فرو رفته به بحر غم بی پایانیم جامهٔ ما نه به اندازهء ما دوخته اند

4 دفع لب تشنگی از شعله نکردست کسی مگر آن جمع که از آتش دل سوخته اند

1 تا کی از لب-گهرِ آن مست تکلم ریزد این نمک چند به ریش دل مردم ریزد

2 طرفه حالی است که دارد اثر زهر ستم جرعهٔ لطف که در جام ترحم ریزد

3 مُردم از دُرد-سر و صاف نشد، کو ساقی کز من این جرعه بگیرد به سر خم ریزد

4 همه ماتم زدگانیم و برین هست گواه مشت خاکی که صبا بر سر مردم ریزد

1 جماعتی که به ناموس ونام می گفتند به دیر درس مستی و جام می گفتند

2 بیا ببین که چه فتوا دهد در مستی همان گروه که می را حرام می گفتند

3 فغان که جمله فتادند در شکنجهٔ دام کسان که عیب اسیران دام می گفتند

4 به صحن دیر شنیدم ز خادمان حرم که اهل دیر، مغان را سلام می گفتند