بندهٔ دل شوم که او، خون از عرفی شیرازی غزل 168
1. بندهٔ دل شوم که او، خون فراغ می‌خورد
خدمت درد می‌کند، نعمت داغ می‌خورد
حرم پویان دری را می‌پرستند از عرفی شیرازی غزل 169
1. حرم پویان دری را می‌پرستند
فقیهان دفتری را می‌پرستند
چون عشق بت ز کعبه به دیرم از عرفی شیرازی غزل 170
1. چون عشق بت ز کعبه به دیرم حواله کرد
تسبیح شکر گو شد و ناقوس ناله کرد
مرا دردی است که از داروی از عرفی شیرازی غزل 171
1. مرا دردی است که از داروی راحت بیش می‌گردد
فلک بیهوده بر گرد دکان خویش می‌گردد
خم بجوش آمد، بگو چون توبه از عرفی شیرازی غزل 172
1. خم بجوش آمد، بگو چون توبه اکنون بشکند
توبه ای کز بی شرابی کرده ام چون بشکند
درد کیشان همه ناموس کش از عرفی شیرازی غزل 173
1. درد کیشان همه ناموس کش کیش همند
غمگسار هم و ناسور کن نیش همند
نخورم زخم در آن کوچه که از عرفی شیرازی غزل 174
1. نخورم زخم در آن کوچه که مرهم باشد
نشوم کشته در آن شهر که ماتم باشد
تشنه ام رطل گران خواهم از عرفی شیرازی غزل 175
1. تشنه ام رطل گران خواهم گزید
آتش آتش نشان خواهم گزید
هجران شب تار ما ندارد از عرفی شیرازی غزل 176
1. هجران شب تار ما ندارد
غم عقدهٔ کار ما ندارد
کو فنا تا زخم‌ها شمشیر از عرفی شیرازی غزل 177
1. کو فنا تا زخم‌ها شمشیر بر مرهم نهند
بی‌خودی و هوشمندی سر به پای هم نهند
در چمن حوروشان انجمنی از عرفی شیرازی غزل 178
1. در چمن حوروشان انجمنی ساخته اند
چشم بد دور که بهشتی چمنی ساخته اند
دل ما را به فسون جادوی بابل از عرفی شیرازی غزل 179
1. دل ما را به فسون جادوی بابل نبرد
هر که از بهر وفا جان ندهد دل نبرد