باز ترک عهد و پیمان کرده از عبید زاکانی غزل 61
1. باز ترک عهد و پیمان کرده بود
کشتن ما بر دل آسان کرده بود
از دم جان‌بخش نی دل را صفایی از عبید زاکانی غزل 62
1. از دم جان‌بخش نی دل را صفایی می‌رسد
روح را از نالهٔ او مرحبایی می‌رسد
دل همان به که گرفتار هوائی از عبید زاکانی غزل 63
1. دل همان به که گرفتار هوائی باشد
سر همان به که نثار کف پائی باشد
دوش عقلم هوس وصل تو شیدا از عبید زاکانی غزل 64
1. دوش عقلم هوس وصل تو شیدا می‌کرد
دلم آتشکده و دیده چو دریا می‌کرد
دوش سلطان خیالش باز غوغا از عبید زاکانی غزل 65
1. دوش سلطان خیالش باز غوغا کرده بود
ملک جان تاراج و رخت صبر یغما کرده بود
جوق قلندرانیم در ما ریا از عبید زاکانی غزل 66
1. جوق قلندرانیم در ما ریا نباشد
تزویر و زرق و سالوس آیین ما نباشد
میپزد باز سرم بیهده سودای از عبید زاکانی غزل 67
1. میپزد باز سرم بیهده سودای دگر
میکند خاطر شوریده تمنای دگر
مرا دلیست گرفتار خطهٔ شیراز از عبید زاکانی غزل 68
1. مرا دلیست گرفتار خطهٔ شیراز
ز من بریده و خو کرده با تنعم و ناز
چمن دل بردن آیین میکند باز از عبید زاکانی غزل 69
1. چمن دل بردن آیین میکند باز
جهان را لاله رنگین میکند باز
با ما نکرد آن بت سرکش وفا از عبید زاکانی غزل 70
1. با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوز
آخر نشد میانهٔ ما ماجری هنوز
قصهٔ درد دل و غصهٔ شب‌های از عبید زاکانی غزل 71
1. قصهٔ درد دل و غصهٔ شب‌های دراز
صورتی نیست که جایی بتوان گفتن باز
بی‌یار دل شکسته و دور از از عبید زاکانی غزل 72
1. بی‌یار دل شکسته و دور از دیار خویش
درمانده‌ایم عاجز و حیران به کار خویش