غزلیات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 شرم دار ایدل از این دهر رهائی تا چند بیخودی تا به کی و بیهده رائی تا چند

2 نیست کار تو به سامان و کیائی به نوا غره گشتن به چنین کار و کیائی تا چند

3 با چنین مال و بقائی و متاعی که تراست لاف قارونی و دعوی خدائی تا چند

4 تن مقیم حرم و دل به خرابات مغان کرده زنهار نهان زیر عبائی تا چند

1 دلم زین بیش غوغا بر نتابد سرم زین بیش سودا بر نتابد

2 ز شوقت بر دل دیوانهٔ ماست غمی کان سنگ خارا بر نتابد

3 غمت را گو بدار از جان ما دست که این ویرانه یغما بر نتابد

4 بیا امشب مگو فردا که اینکار دگر امروز و فردا بر نتابد

1 ز سوز عشق من جانت بسوزد همه پیدا و پنهانت بسوزد

2 ز آه سرد و سوز دل حذر کن که اینت بفسرد آنت بسوزد

3 مبر نیرنگ و دستان پیش او کو به صد نیرنگ و دستانت بسوزد

4 به دست خویشتن شمعی نیفروز که در ساعت شبستانت بسوزد

1 وداع کعبهٔ جان چون توان کرد فراقش بر دل آسان چون توان کرد

2 طبیبم میرود من درد خود را نمیدانم که درمان چون توان کرد

3 مرا عهدیست کاندر پاش میرم خلاف عهد و پیمان چون توان کرد

4 به کفر زلفش ایمان هرکه آورد دگر بارش مسلمان چون توان کرد

1 عاشق شوریده ترک یار نتوانست کرد صبر بی‌دل کرد و بی‌دلدار نتوانست کرد

2 جان چو با عشق آشنا شد از خرد بیگانه گشت همدمی زین بیش با اغیار نتوانست کرد

3 راستی را حق به دستش بود انکارش مکن مدعی را محرم اسرار نتوانست کرد

4 نام سرمستان عاشق پیش مستوران نگفت هیچکس منصور را بردار نتوانست کرد

1 علی‌الصباح که نرگس پیاله بردارد سمن به عزم صبوحی کلاله بردارد

2 چکاوک از سرمستی خروش در بندد ز شوق بلبل دلخسته ناله بردارد

3 به صد جمال درآمد عروس گل به چمن صباش دامن گلگون غلاله بردارد

4 وجوه قرض میم هست لیک میترسم که می‌فروشم نام از قباله بردارد

1 خرم آن کس که غم عشق تو در دل دارد وز همه ملک جهان مهر تو حاصل دارد

2 جور و بیداد و جفا کردن و عاشق کشتن زیبد آنرا که چنین شکل و شمایل دارد

3 عاشق دلشده را پند خردمند چه سود رند دیوانه کجا گوش به عاقل دارد

4 مبتلائیست که امید خلاصش نبود هرکه بر پای دل از عشق سلاسل دارد

1 ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببرد چشمش به یک کرشمه دل از دست ما ببرد

2 بنمود روی خوب و خجل کرد ماه را بگشاد زلف و رونق مشگ ختا ببرد

3 تاراج کرد دین و دل از دست عاشقان سلطان نگر که مایهٔ مشتی گدا ببرد

4 جان و دلی که بود مرا چون به پیش او قدری نداشت هیچ ندانم چرا ببرد

1 پیوسته چشم شوخت ما را فکار دارد آن ترک مست آخر با ما چکار دارد

2 با زلف بیقرارش دل مدتی قرین شد این رسم بیقراری زو یادگار دارد

3 خرم کسی که با تو روزی به شب رساند یا چون تو نازنینی شب در کنار دارد

4 رشگ آیدم همیشه بر حال آن سگی کو بر خاک آستانت وقتی گذار دارد

1 یار پیمان شکنم با سر پیمان آمد دل پر درد مرا نوبت درمان آمد

2 این چه ماهیست که کاشانهٔ ما روشن کرد وین چه شمعیست که بازم به شبستان آمد

3 بخت باز آمد و طالع در دولت بگشاد مدعی رفت و مرا کار به سامان آمد

4 می بیارید که ایام طرب روی نمود گل بریزید که آن سرو خرامان آمد