غزلیات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 ز سوز عشق من جانت بسوزد همه پیدا و پنهانت بسوزد

2 ز آه سرد و سوز دل حذر کن که اینت بفسرد آنت بسوزد

3 مبر نیرنگ و دستان پیش او کو به صد نیرنگ و دستانت بسوزد

4 به دست خویشتن شمعی نیفروز که در ساعت شبستانت بسوزد

1 منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم غریب شهر کسان و ز دیار خود محروم

2 به درد و رنج فرومانده و ز دوا نومید نشسته در غم و از غمگسار خود محروم

3 گزیده صحبت بیگانگان و نااهلان ز قوم و کشور و ایل و تبار خود محروم

4 ز روزگار مرا بهره نیست جز حرمان مباد هیچکس از روزگار خود محروم

1 بی‌یار دل شکسته و دور از دیار خویش درمانده‌ایم عاجز و حیران به کار خویش

2 از روزگار هیچ مرادی نیافتیم آزرده‌ایم لاجرم از روزگار خویش

3 نه کار دل به کام و نه دلدار سازگار خونین دلم ز طالع ناسازگار خویش

4 یکدم قرار نیست دلم را ز تاب عشق در آتشم ز دست دل بی‌قرار خویش

1 دلم زین بیش غوغا بر نتابد سرم زین بیش سودا بر نتابد

2 ز شوقت بر دل دیوانهٔ ماست غمی کان سنگ خارا بر نتابد

3 غمت را گو بدار از جان ما دست که این ویرانه یغما بر نتابد

4 بیا امشب مگو فردا که اینکار دگر امروز و فردا بر نتابد

1 وصل جانان باشدم جان گو مباش در جهان جز فکر جانان گو مباش

2 ساکن خلوت سرای انس را گلشن و بستان و ایوان گو مباش

3 ما کجا اسباب دنیا از کجا مور را ملک سلیمان گو مباش

4 چون ز یزدان هرچه خواهی میدهد خلعت و انعام سلطان گو مباش

1 ما را ز شوق یار بغیر التفات نیست پروای جان خویش و سر کاینات نیست

2 از پیش یار اگر نفسی دور می‌شوم هر دم که میزنم ز حساب حیات نیست

3 در عاشقی خموشی و در هجر صابری این خود حکایتیست که در ممکنات نیست

4 رندی گزین که شیوهٔ ناموس و رنگ و بو غیر از خیال باطل و جز ترهات نیست

1 بیش از این بد عهد و پیمانی مکن با سبکروحان گران جانی مکن

2 زلف کافر کیش را برهم مزن قصد بنیاد مسلمانی مکن

3 غمزه را گو خون مشتاقان مریز ملک از آن تست ویرانی مکن

4 با ضعیفان هرچه در گنجد مگو با اسیران هرچه بتوانی مکن

1 در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوش خوشا کسیکه کند عیش با نگاری خوش

2 کنار جوی گزین گوش سوی بلبل دار کنون که هست به هر گوشه‌ای کناری خوش

3 گرت به دست فتد دامنی که مقصود است بگیر دامن کوهی و لاله‌زاری خوش

4 بیا به وصل دمی روزگار ما خوش کن به شکر آنکه ترا هست روزگاری خوش

1 در خود نمی‌بینم که من بی او توانم ساختن یادل توانم یک زمان از کار او پرداختن

2 من کوی او را بنده‌ام کورا میسر میشود بر خاک غلطیدن سری در پای او انداختن

3 چون شمع هجران دیده‌ای باید که تا او را رسد با خنده گریان زیستن یا سوختن یا ساختن

4 هرگز نباید خواب خوش در چشم من تا ناگهان خیل خیالش صف زنان نارد برویش تاختن

1 یار پیمان شکنم با سر پیمان آمد دل پر درد مرا نوبت درمان آمد

2 این چه ماهیست که کاشانهٔ ما روشن کرد وین چه شمعیست که بازم به شبستان آمد

3 بخت باز آمد و طالع در دولت بگشاد مدعی رفت و مرا کار به سامان آمد

4 می بیارید که ایام طرب روی نمود گل بریزید که آن سرو خرامان آمد