غزلیات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 شوریده کرد شیوهٔ آن نازنین مرا عشقش خلاص داد ز دنیا و دین مرا

2 غم همنشین من شد و من همنشین غم تا خود چها رسد ز چنین همنشین مرا

3 زینسان که آتش دل من شعله میزند تا کی بسوزد این نفس آتشین مرا

4 ای دوستان نمیدهد آن زلف بیقرار تا یکزمان قرار بود بر زمین مرا

1 لعل نوشینش چو خندان می‌شود در جهان شکر فراوان می‌شود

2 قد او هرگه که جولان می‌کند گوییا سرو خرامان می‌شود

3 پرتو رویش چو می‌تابد ز دور آفتاب از شرم پنهان می‌شود

4 قصهٔ زلفش نمی‌گویم به کس زآنکه خاطرها پریشان می‌شود

1 بکشت غمزهٔ آن شوخ بی‌گناه مرا فکند سیب زنخدان او به چاه مرا

2 غلام هندوی خالش شدم ندانستم کاسیر خویش کند زنگی سیاه مرا

3 دلم بجا و دماغم سلیم بود ولی ز راه رفتن او دل بشد ز راه مرا

4 هزار بار فتادم به دام دیده و دل هنوز هیچ نمیباشد انتباه مرا

1 پیوسته چشم شوخت ما را فکار دارد آن ترک مست آخر با ما چکار دارد

2 با زلف بیقرارش دل مدتی قرین شد این رسم بیقراری زو یادگار دارد

3 خرم کسی که با تو روزی به شب رساند یا چون تو نازنینی شب در کنار دارد

4 رشگ آیدم همیشه بر حال آن سگی کو بر خاک آستانت وقتی گذار دارد

1 ساقیا باز خرابیم بده جامی چند پخته‌ای چند فرو ریز به ما خامی چند

2 صوفی و گوشهٔ محراب و نکونامی و زرق ما و میخانه و دردی کش و بدنامی چند

3 باده پیش آر که بر طرف چمن خوش باشد مطربی چند و گلی چند و گل اندامی چند

4 چشم و لب پیش من آور چو رسد باده به من تا بود نقل مرا شکر و بادامی چند

1 خوش بود گر تو یار ما باشی مونس روزگار ما باشی

2 روزکی همنشین ما گردی شبکی در کنار ما باشی

3 ما همه بندگان حلقه بگوش تو خداوندگار ما باشی

4 همچو سگ میدویم در پی تو بو که ناگه شکار ما باشی

1 منگر به حدیث خرقه‌پوشان آن سخت‌دلان سست‌کوشان

2 آویخته سبحه‌شان به گردن همچون جرس از درازگوشان

3 از دور چو کشتگان ببینی از راه بگرد و رو بپوشان

4 از بند ریا و زرق برخیز با ساده‌نشین و باده‌نوشان

1 دل همان به که گرفتار هوائی باشد سر همان به که نثار کف پائی باشد

2 هجر خوش باشد اگر چشم توان داشت وصال درد سهلست اگر امید دوائی باشد

3 دامن یار به دست آر و ره میکده گیر نشناس اینکه به از میکده جائی باشد

4 هوس خانقهم نیست که بیزارم از آن بوریائی که در او بوی ریائی باشد

1 دوش اشکم سر به جیحون می‌کشید دل بدان زلفین شبگون می‌کشید

2 ناتوان شخص ضعیفم هر زمان اشک‌ریزان ناله را چون می‌کشید

3 گاه اشکش سوی صحرا می‌دواند گاه آهش سوی گردون می‌کشید

4 ناگهان خیل خیالش بر سرم لشکر از بهر شبیخون می‌کشید

1 مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه چه نیکبخت کسی کش به روی تست نگاه

2 زهی طراوت رخ چشم بد ز روی تو دور زهی حلاوت لب لااله الالله

3 خطاب سرو به قد تو : خادم و عبید حدیث گل بر روی تو : عبده و فداه

4 به زلف پرشکنت رشتهٔ امید دراز ز سرو ناز قدت دست آرزو کوتاه