غزلیات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 باز ترک عهد و پیمان کرده بود کشتن ما بر دل آسان کرده بود

2 دشمنانم بد همی گفتند و او گوش با گفتار ایشان کرده بود

3 زلف مشکینش پریشان گشته بود بس که خاطرها پریشان کرده بود

4 تا شنیدم آتشی در من فتاد آنکه بی ما عزم بستان کرده بود

1 از دم جان‌بخش نی دل را صفایی می‌رسد روح را از نالهٔ او مرحبایی می‌رسد

2 گوییا دارد ز انعامش مسیحا بهره‌ای کز دم او دردمندان را دوایی می‌رسد

3 یا مگر داود مهمان می‌کند ارواح را کز زبان او به هر گوشی صلایی می‌رسد

4 آتشی در سینه دارد نی چو بادش می‌دمد شعلهٔ او بر در هر آشنایی می‌رسد

1 دل همان به که گرفتار هوائی باشد سر همان به که نثار کف پائی باشد

2 هجر خوش باشد اگر چشم توان داشت وصال درد سهلست اگر امید دوائی باشد

3 دامن یار به دست آر و ره میکده گیر نشناس اینکه به از میکده جائی باشد

4 هوس خانقهم نیست که بیزارم از آن بوریائی که در او بوی ریائی باشد

1 دوش عقلم هوس وصل تو شیدا می‌کرد دلم آتشکده و دیده چو دریا می‌کرد

2 نقش رخسار تو پیرامن چشمم می‌گشت صبر و هوش من دل‌سوخته یغما می‌کرد

3 شعلهٔ شوق تو هر لحظه درونم می‌سوخت دود سودای توام قصد سویدا می‌کرد

4 نه کسی حال من سوخته دل می‌پرسید نه کسی درد من خسته مداوا می‌کرد

1 دوش سلطان خیالش باز غوغا کرده بود ملک جان تاراج و رخت صبر یغما کرده بود

2 برق شوقش از دهانم شعله میزد هر زمان و آتش سودای او قصد سویدا کرده بود

3 دیده‌ام دریای خونست و من اندر حیرتم تا خیالش چون گذر بر راه دریا کرده بود

4 گر چه میزد یار ما لاف وفاداری دل عاقبت بشکست پیمانی که با ما کرده بود

1 جوق قلندرانیم در ما ریا نباشد تزویر و زرق و سالوس آیین ما نباشد

2 در هیچ ملک با ما کس دوستی نورزد در هیچ شهر ما را کس آشنا نباشد

3 گر نام ما ندانند بگذار تا ندانند ور هیچمان نباشد بگذار تا نباشد

4 شوریدگان ما را در بند زر نبینی دیوانگان ما را باغ و سرا نباشد

1 میپزد باز سرم بیهده سودای دگر میکند خاطر شوریده تمنای دگر

2 هوس سروقدی گرد دلم میگردد که ندارد به جهان همسر و همتای دگر

3 دوش در کوی خودم نعره زنان دیده ز دور گشته رسوای جهان با دو سه شیدای دگر

4 گفت کاین شیفته را باز چه حال افتاد است نیست جز مسکنت و عجز مداوای دگر

1 مرا دلیست گرفتار خطهٔ شیراز ز من بریده و خو کرده با تنعم و ناز

2 خوش ایستاده و با لعل دلبران در عشق طرب گزیده و با جور نیکوان دمساز

3 گهی به کوی خرابات با مغان همدم گهی معاشر و گه رند و گاه شاهدباز

4 همیشه بر در میخانه میکند مسکن مدام بر سر میخانه میکند پرواز

1 چمن دل بردن آیین میکند باز جهان را لاله رنگین میکند باز

2 نسیم خوش نفس با غنچه هر دم حدیث نافهٔ چین میکند باز

3 شکوفه هر زری کاورد بر دست نثار پای نسرین میکند باز

4 گشاده چشم خواب آلود نرگس تماشای ریاحین میکند باز

1 با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوز آخر نشد میانهٔ ما ماجری هنوز

2 ما خستگان در آتش شوقش بسوختیم وان شوخ دیده سیر نگشت از جفا هنوز

3 بعد از هزار درد که بر جان ما نهاد رحمت نکرد بر دل مسکین ما هنوز

4 از کوی دوست بیخود و سرگشته میرویم دل خسته بازمانده و چشم از قفا هنوز