در این چنین سره فصلی و نوبهاری از عبید زاکانی غزل 73
1. در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوش
خوشا کسیکه کند عیش با نگاری خوش
وصل جانان باشدم جان گو مباش از عبید زاکانی غزل 74
1. وصل جانان باشدم جان گو مباش
در جهان جز فکر جانان گو مباش
نه بر هرخان و خاقان می‌برم از عبید زاکانی غزل 75
1. نه بر هرخان و خاقان می‌برم رشک
نه بر هر میر و سلطان می‌برم رشک
ای ترک چشم مستت بیمار خانهٔ از عبید زاکانی غزل 76
1. ای ترک چشم مستت بیمار خانهٔ دل
زلف تو دام جانها خال تو دانهٔ دل
گوئی آن یار که هر دو ز غمش از عبید زاکانی غزل 77
1. گوئی آن یار که هر دو ز غمش خسته‌تریم
با خبر نیست که مادر غم او بی‌خبریم
حال خود بس تباه می‌بینم از عبید زاکانی غزل 78
1. حال خود بس تباه می‌بینم
نامهٔ دل سیاه می‌بینم
ما سریر سلطنت در بینوائی از عبید زاکانی غزل 79
1. ما سریر سلطنت در بینوائی یافتیم
لذت رندی ز ترک پارسائی یافتیم
یارب از کرده به لطف تو پناه از عبید زاکانی غزل 80
1. یارب از کرده به لطف تو پناه آوردیم
به امید کرمت روی به راه آوردیم
منم اسیر و پریشان ز یار خود از عبید زاکانی غزل 81
1. منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم
غریب شهر کسان و ز دیار خود محروم
باز در میکده سر حلقهٔ رندان از عبید زاکانی غزل 82
1. باز در میکده سر حلقهٔ رندان شده‌ام
باز در کوی مغان بی سر و سامان شده‌ام
قصد آن زلفین سرکش کرده‌ام از عبید زاکانی غزل 83
1. قصد آن زلفین سرکش کرده‌ام
خاطر از سودا مشوش کرده‌ام
هرگه که شبی خود را در میکده از عبید زاکانی غزل 84
1. هرگه که شبی خود را در میکده اندازیم
صد فتنه برانگیزیم صد کیسه بپردازیم