کفر از سر زلفین تو در عین حق است از نزاری رباعی 61
1. کفر از سر زلفین تو در عین حق است
گل از رخ زیبای تو اول ورق است
بیداد ز عقل و خرد و هوش و دل است از نزاری رباعی 62
1. بیداد ز عقل و خرد و هوش و دل است
فریاد ز باد و آتش و آب و گل است
تشنیع که می زنند بر من چهار است از نزاری رباعی 63
1. تشنیع که می زنند بر من چهار است
بار دل اهل دل هم از نااهل است
خودین چه کند چون نظرش کوتاه است از نزاری رباعی 64
1. خودین چه کند چون نظرش کوتاه است
او حب و غریب و بر صراطش راه است
در هر دوری عاشق و معشوقی هست از نزاری رباعی 65
1. در هر دوری عاشق و معشوقی هست
گویم حکم برفتست ز مبدای الست
گوید به من که چونی و حالت چیست از نزاری رباعی 66
1. گوید به من که چونی و حالت چیست
از مرگ بتر که بی تو می باید زیست
بس خلق که بر آمده (و) رفته گریست از نزاری رباعی 67
1. بس خلق که بر آمده (و) رفته گریست
نا رفته در این گنبد درد آماده کیست
من مستم و مستی من از بی خبریست از نزاری رباعی 68
1. من مستم و مستی من از بی خبریست
ای بی خبران آنک خبر دارد کیست؟
دیر آمد و زود برفت و ما را بگذاشت از نزاری رباعی 69
1. دیر آمد و زود برفت و ما را بگذاشت
آری سر ما مگر ازین بیش نذاشت
جل صبح خمیر خاک آدم که سرشت از نزاری رباعی 70
1. جل صبح خمیر خاک آدم که سرشت
زان قوم نیم که ترسم از دوزخ زشت
زان طایفه نیستم که نازم به بهشت از نزاری رباعی 71
1. زان طایفه نیستم که نازم به بهشت
بازش که برون کرد و که بردش به بهشت
ای مطلع آفتاب رخشان، رایت از نزاری رباعی 72
1. ای مطلع آفتاب رخشان، رایت
نه طیره ی طلعت جهان آرایت