کفر از سر زلفین از حکیم نزاری قهستانی رباعی 61
1. کفر از سر زلفین تو در عین حق است
گل از رخ زیبای تو اول ورق است
بیداد ز عقل و از حکیم نزاری قهستانی رباعی 62
1. بیداد ز عقل و خرد و هوش و دل است
فریاد ز باد و آتش و آب و گل است
تشنیع که می زنند از حکیم نزاری قهستانی رباعی 63
1. تشنیع که می زنند بر من چهار است
بار دل اهل دل هم از نااهل است
خودین چه کند از حکیم نزاری قهستانی رباعی 64
1. خودین چه کند چون نظرش کوتاه است
او حب و غریب و بر صراطش راه است
در هر دوری عاشق از حکیم نزاری قهستانی رباعی 65
1. در هر دوری عاشق و معشوقی هست
گویم حکم برفتست ز مبدای الست
گوید به من که از حکیم نزاری قهستانی رباعی 66
1. گوید به من که چونی و حالت چیست
از مرگ بتر که بی تو می باید زیست
بس خلق که بر آمده از حکیم نزاری قهستانی رباعی 67
1. بس خلق که بر آمده (و) رفته گریست
نا رفته در این گنبد درد آماده کیست
من مستم و مستی از حکیم نزاری قهستانی رباعی 68
1. من مستم و مستی من از بی خبریست
ای بی خبران آنک خبر دارد کیست؟
دیر آمد و زود از حکیم نزاری قهستانی رباعی 69
1. دیر آمد و زود برفت و ما را بگذاشت
آری سر ما مگر ازین بیش نذاشت
جل صبح خمیر خاک از حکیم نزاری قهستانی رباعی 70
1. جل صبح خمیر خاک آدم که سرشت
زان قوم نیم که ترسم از دوزخ زشت
زان طایفه نیستم از حکیم نزاری قهستانی رباعی 71
1. زان طایفه نیستم که نازم به بهشت
بازش که برون کرد و که بردش به بهشت
ای مطلع آفتاب از حکیم نزاری قهستانی رباعی 72
1. ای مطلع آفتاب رخشان، رایت
نه طیره ی طلعت جهان آرایت