چشم تو ز بس که از حکیم نزاری قهستانی رباعی 49
1. چشم تو ز بس که کرد خون از چپ و راست
در خون چو دلم غرق شد آنک پیداست
با یار بگفتم از حکیم نزاری قهستانی رباعی 50
1. با یار بگفتم به زبانی که مراست
گر آرزوی روی تو جانم برخاست
هر صبح که جام از حکیم نزاری قهستانی رباعی 51
1. هر صبح که جام عشق گیرم بر دست
سرمایه نیستی کنم در سر هست
دیرست که خواجه از حکیم نزاری قهستانی رباعی 52
1. دیرست که خواجه مجددین از سر دست
ننوشت و نکرد یاد ما چیزی هست
در دامن دوستان از حکیم نزاری قهستانی رباعی 53
1. در دامن دوستان دانا زن دست
گر دانایی توان ز نادانی رست
گویند که ای زمام از حکیم نزاری قهستانی رباعی 54
1. گویند که ای زمام دل داده ز دست
چونست که شوریده و مستی پیوست
ای دل چو بدو نیک از حکیم نزاری قهستانی رباعی 55
1. ای دل چو بدو نیک جهان بر گذرست
شادی کن و غم مخور که دنیا سمرست
زان روی که روی از حکیم نزاری قهستانی رباعی 56
1. زان روی که روی عاشقان در یادست
یک رو نی، که رویها بسیارست
می گر چه که طبع از حکیم نزاری قهستانی رباعی 57
1. می گر چه که طبع تلخ، شورانگیز ست
موتی است حقیقت که حیات آمیزست
با دیده و ره ندیده از حکیم نزاری قهستانی رباعی 58
1. با دیده و ره ندیده بسیار کس است
با دیده وری رو اگرت دست رس است
گر هیچ هدایتی از حکیم نزاری قهستانی رباعی 59
1. گر هیچ هدایتی کند عزمی جست
داریم توکلی و تسلیمی سست
دیدار به ما نمود از حکیم نزاری قهستانی رباعی 60
1. دیدار به ما نمود و در پرده نشست
نگشاده ره وصال و در، بر ما بست