رباعیات حکیم نزاری قهستانی

1 زان طایفه نیستم که نازم به بهشت بازش که برون کرد و که بردش به بهشت

2 گوساله سامری سخن گوی که کرد موسی ز که خشم کرد و نعبان به که هشت

1 ای مطلع آفتاب رخشان، رایت نه طیره ی طلعت جهان آرایت

2 چون دامنت آفتاب خواهد هر دم کز روی تفاخر اوفتد در پایت

1 ایزد به تو زینت جهانبانی داد گوش شنوایی و زباندانی داد

2 امروز بده داد و بترس از داور زان روز براندیش که نتوانی داد

1 هر دم زدنی فلک دگرگون گردد هر دون سخی ای و هر سخی دون گردد

2 زاندیشه آنک تا دگر چون گردد دل در بر زیرکان همی خون گردد

1 هر لحظه دمم غمت فرو می‌بندد در آمد و شد گره برو می‌بندد

2 دشوار اگر می رود و می آید ز آنست که درد دل درو می بندد

1 هر کز تو برید، کی کجا پیوندد؟ بیگانه به آشنا کجا پیوندد؟

2 تن حاصل جانست و از تن برود شک نیست که جان به جان ما بپیوندد

1 ما را غم تو زیر و زبر می دارد هر روز ز هر روز بتر می دارد

2 صبرم که رسیدست به طاقت کارش از دست غم تو پای بر می دارد

1 ای شمس سرت میل به پستی دارد چشمت هوس خاک پرستی دارد

2 باران صبوحی به سرت آمده‌اند برخیز، اگر هوایِ مستی دارد

1 جانست شراب ترک جان نتوان کرد زو گر چه گرانست کران نتوان کرد

2 هر رنج که از شراب ظاهر گردد الا به شراب دفع آن نتوان کرد

1 گر عزم شرایع و سن خواهم کرد ور قصد چمانه و چمن خواهم کرد

2 در مملکت وجود چه بیش و چه کم از طاعت و معصیت که من خواهم کرد