می‌ترسم از آن خط که جهان در تو کشد از نزاری رباعی 97
1. می‌ترسم از آن خط که جهان در تو کشد
تیر فلک از حد کمان در تو کشد
ای دل سر و کارت ار چه بی‌سامان شد از نزاری رباعی 98
1. ای دل سر و کارت ار چه بی‌سامان شد
با یار ز انصاف برون نتوان شد
این ره روشن مرا ز انفاس تو شد از نزاری رباعی 99
1. این ره روشن مرا ز انفاس تو شد
وین بی‌خبری در سرم از کاس تو شد
می ده که ز جانم رمقی بیش نماند از نزاری رباعی 100
1. می ده که ز جانم رمقی بیش نماند
صبرم ز دل مصلحت اندیش نماند
آن به که ز روزگار نیکی ماند از نزاری رباعی 101
1. آن به که ز روزگار نیکی ماند
کز بد همه زشت و مرده ریگی ماند
دروازه‌ی روزگار اگر بربندند از نزاری رباعی 102
1. دروازه‌ی روزگار اگر بربندند
و اجزای زمین به آسمان بربندند
در حلقه عشق هر که را جا کردند از نزاری رباعی 103
1. در حلقه عشق هر که را جا کردند
دل فارغش از معاد و مبدا کردند
ای یار به تو گر دگری بفرستند از نزاری رباعی 104
1. ای یار به تو گر دگری بفرستند
در هستی خویشت اثری بفرستند
مهر و مه اگر مهر نگینت بوسند از نزاری رباعی 105
1. مهر و مه اگر مهر نگینت بوسند
هر جا که قدم نهی زمینت بوسند
این دم همه کس را نبود تا که زند از نزاری رباعی 106
1. این دم همه کس را نبود تا که زند
در عشق منادی تولا که زند؟
آنها که همیشه در قیامت باشند از نزاری رباعی 107
1. آنها که همیشه در قیامت باشند
پیوسته کشنده‌ی غرامت باشند
با ما نه کند مگر از آنها که کند از نزاری رباعی 108
1. با ما نه کند مگر از آنها که کند
گر چه نبود عجب چنان ها که کند