رباعیات حکیم نزاری قهستانی

1 آمد به برم یار و شبیخون آورد بر دست گرفته جام گلگون آورد

2 گفتم که مگر به خویشتن باز آیم یکباره مرا زخویش بیرون آورد

1 آن روز نگر که جان کم تن گیرد یا عادت تو طبیعت من گیرد

2 آن کن که به حشر دست گیرت باشد چیزی مکن ای دوست که دامن گیرد

1 سودای تو دست در گریبانم زد اندوه تو چون صاعقه بر جانم زد

2 تا دست ز هر دو کون کوته نکنم در کوی زنخدان تو نتوانم زد

1 بزمی است که اهل دل چنین جا باشد کز هشت درش بهشت پیدا باشد

2 وین طرفه که هر که بایدش لعل مذاب با کشتی می بر لب دریا باشد

1 آنرا که سر و دل ملامت باشد پیوسته کشنده‌ی غرامت باشد

2 با خویش کجا رسی به مقصد، هیهات! از خود بدر آمدن قیامت باشد

1 از دوست مرا وانگری بس باشد وز گوشه‌ی چشمش نظری بس باشد

2 از منزل کثرتم به وحدت بردن بسیار نگویم قدری بس باشد

1 یک نکته گر از لفظ مقدس باشد با من به از آنک با همه کس باشد

2 چندانک بگوید به اشارت که هنوز بر هم زدی هم به همین بس باشد

1 پیوند حقیقی کشش جان باشد نه وصل عنان گیر، نه هجران باشد

2 گر شخص به من نماید انجاگو باش جان می‌باید که پیش جانان باشد

1 می آینه‌ی خاطر رخشان باشد جانست وز جان چه خوش‌ترست آن باشد

2 دانی که کجا بود چنین جان پرور در خدمت اتسزبن طوغان باشد

1 بارم که به خُلق و خَلق نیکو باشد آرام و قرار دل من او باشد

2 کان دهنش هست پر از لؤلؤتر کان دید کسی که پر زلؤلؤ باشد