غزلیات در دیوان اشعار نشاط اصفهانی

1 شمشیر بدست آمد سر مست زجام است بادا بحلش خون من ار باده حرام است

2 مفتون توام من نه بر آن طلعت و گیسو آنجا که بهشت است نه صبح است و نه شام است

3 وقتی ز خرابات به خلدم گذری بود کوثر نبود خوشتر از آبی که بجام است

4 شادی جهان زود مبدل بغم آید آنرا که بغم شاد شود عیش مدام است

1 پیداست سر وحدت از اعیان اماتری العکس فی المرایا والنقش فی القوی

2 شد مختلف بمخرج اگر نه چه شد که هست یک صوت و یک ترانه گهی مدح و گه هجا

3 هستی چو بحر و دل چو یکی کشتی اندار آن از نفس بادبانش و از عقل نا خدا

4 عشق است باد و هست ازو ره سوی مراد لیک از صواب گاه گراید سوی خطا

1 هر کرا دل، دلبری را منزل است آنکه بی دلبر بماند بی دل است

2 شاهد از یاران کجا گیرد کنار هر کجا شمعی میان محفل است

3 این جفا و جور مخصوص تو نیست هر که شد سیمین بدن سنگین دل است

4 خواجه پندارد که عیب عاشقان تا نگوید، کس نگوید عاقل است

1 مثال هستی با نیستی روان و تن است روان حقیقت هستی و نیستی بدن است

2 نه صرف هست هویدا نه صرف نیست پدید نمایش خوش از آمیزش دو مقترن است

3 نه هست نیست شدستی نه نیست هست شود نه حق جهان نه جهان حق نه جای این سخن است

4 مرا چه حد که بگویند آن من است و من او هر آنچه هست وی است و هر آنچه نیست من است

1 خار از آن باغ بپای دل ماست که گل و گلبن آن از گل ماست

2 چشمه ی خضر درخشید ز دور یا که تیغی بکف قاتل ماست

3 مشکلی نیست که آسان نشود مشکل اینست که خود مشکل ماست

4 آتش افروز بخارش نظریست بی سبب نیست که او مایل ماست

1 کشتن عاشق مباحستی مباح اقتلولی لیس فی قتلی جناح

2 جرح سیف ام رشیح من قدح قرح سهم ام معلی من قداح

3 لن تنالوالبر حتی تنفقوا زاهدان از روح میخواران زراح

4 انفتاح العین فی صیب السهام انشراح الصدر فی طعن الرماح

1 حل العزام خلو اذا مهجة کئیب درد حبیب را نشناسد دوا طبیب

2 رامی الهوا نصیب بنصب و قد نصاب کز حسن بانصابی و از مهر بی نصیب

3 بنهاده یار گوش بغوغای غیر و هست گوهر فشان نشاط زگفتار دلفریب

4 گل را چه شد که گوش نهد بر خروش زاغ گیرم که زاغ شرم ندارد زعندلیب

1 بهر جا بنگرم بالا و گرپست نبینم در دو عالم جز یکی هست

2 درون خانه و بیرون در اوست هم او خود حلقه بر در زد هم او بست

3 زیک شاخیم اگر شیرین اگر تلخ زیک بزمیم اگر هشیار اگر مست

4 بپایم شاخ گلبن رشته ی دام براهم موج دریا حلقه ی شست

1 دادم بغمت شادی این هر دو جهان را گر عشق نباشد که کشد بار گران را

2 در روی تو بگشود نظر آنکه فروبست از کار جهان دست و دل و چشم و زبان را

3 از دیده همی اشک فشانم که توان دید در آب روان سایه ی آن سرو روان را

4 ای باده بهاری بهاری زقدومش خبری گوی تا خاک فشانم بسر اندوه جهان را

1 دلگشا بی یار زندان بلاست هر کجا یار است آنجا دلگشاست

2 صورتی بی حاصل اندر سینه است حاصل معنی دل ما دلرباست

3 درد و درمان را بهم آمیختند درداز درمان جدا کردن خطاست

4 در دیار ما خرد را راه نیست عشق آنجا حاکم و فرمانرواست