غزلیات در دیوان اشعار نشاط اصفهانی

1 از سر کوی سلامت سفری می‌باید بر سر راه ملامت گذری می‌باید

2 عشق در دعوت ما آمده ای دل بشتاب که زخون جگرش ما حضری می‌باید

3 لوح دل سر به سر از گرد هوس گشت سیاه شست‌وشویی به خود از چشم تری می‌باید

4 ترسمت سر خجل از خاک بر آری که به حشر یادگاری به رخ از خاک دری می‌باید

1 هر چه جز ذکر تو افسانه ی لاطایل بود هر چه جز یاد تو اندیشه ی بی حاصل بود

2 بهوس بیهده دادیم دل از دست و دریغ کانچه جستیم و ندیدیم ز کس با دل بود

3 از طلب حاصلم این شد که کنون دانستم کانچه را میطلبم بی طلبی حاصل بود

4 ستم هجر تو را نیست علاج ارنه بوصل اثر سد ستم از نیم نگه باطل بود

1 هر نفس مجلس ما دوش معطر می‌شد تا کجا ذکری از آن زلف معنبر می‌شد

2 پرتو ماه ز روی تو حکایت می‌کرد ظلمت شب به سر زلف تو رهبر می‌شد

3 شرح الطاف تو آرایش مجلس می‌داد ذکر اوصاف تو پیرایهٔ دفتر می‌شد

4 هر نفس شوق من از یاد تو افزون می‌گشت هر زمان صبر من از روی تو کمتر می‌شد

1 شادمان غمزده و غمزدگان دلشادند غم و شادی جهان بین که چه بی بنیادند

2 این جهان خود صوری مؤتلف از ابعاد است یا طبایع که همی مجتمع از اضدادند

3 گر بپایند چه شادی و نپایند چه غم خنک آنان که ازین شادی و غم آزادند

4 این من غمزده ام کز قبل روضه ی توس دری از عرصه ی محشر برخم بگشادند

1 پنجه از خون دل ماست که رنگین دارد آنکه با دست بلورین دل سنگین دارد

2 سالک اندیشه نه از کفر و نه از دین دارد وادی عشق بهر گام سد آیین دارد

3 عقل با عشق به بیهوده زند لاف مصاف اسب تازی چه زیان از خر چو بین دارد

4 خواجه راهست غم دشمن و ما را غم دوست هر که بینی دل ار اندیشه ی غمگین دارد

1 دو چشم مست تو فرهنگ هوشیارانند دو بند زلف تو زنجیر رستگارانند

2 مپوش چهره که از شرم روی و جلوه ی حسن بهر طرف که خرامی نقاب دارانند

3 گدای گوشه نشینم چه لاف مهر زنم بشهر شهره زعشق تو شهریارانند

4 چگونه منع توانم ترا ز الفت غیر امید گاهی و هر سو امید وارانند

1 تن بجان زنده و جان زنده بجانان باشد جان که جانانش نباشد تن بیجان باشد

2 آنکه در صورتی اینسان که منم حیران نیست حیوانیست که در صورت انسان باشد

3 در دم از کیست مپرسید بپرسید که کیست آنکه بر گریه ی من بیند و خندان باشد

4 دل مجموع درین جمع نبینم بکسی مگر آن کس که زیاد تو پریشان باشد

1 سوی جانان جانم از تن می‌برند از قفس مرغی به گلشن می‌برند

2 با همند این خار و گل در باغ ولیک این به ایوان آن به گلخن می‌برند

3 این سیه‌زلفان چو طراران شب دل ز مردم روز روشن می‌برند

4 تاب داده زلف و خواب‌آلوده چشم خوابم از سر، تابم از تن می‌برند

1 تا به کی این صبح و این شام مکرر بگذرد حیف باشد عمر اگر زینسان سراسر بگذرد

2 ای خوشا آن صبح کز رویی منور بر دمد وان شب دلکش که با مویی معنبر بگذرد

3 ترسمت ای خفته در دامان کوهی سیل خیز خواب نگذاری ز سر تا آبت از سر بگذرد

4 کوش تا جاوید در زحمت نمانی ورنه عمر بگذرد آخر چه سود از آن که خوشتر بگذرد

1 عشق از اول رخنه در تن می‌کند خانه روشن خور ز روزن می‌کند

2 آنچنان آشفته‌ام کآشفتگی زلف دلبر وام از من می‌کند

3 تیره‌روزم لیک هرشب چرخ را آهم از یک شعله روشن می‌کند

4 تیغ عشق از مغز جان بگذشت و عقل رشته بی‌حاصل به سوزن می‌کند